Maand: juni 2020

‘Zie ik er raar uit?’, vraagt tante Mietje.

Ik sta aan het aanrecht, en vul een thermosfles met koffie. Ik draai me om. Tante Mietje zit kaarsrecht met haar beugelhandtas op schoot aan de keukentafel. Ik schiet in de lach: ‘O, tante Mietje, de lippenstift zit tot aan je oor.’ Met een stuk keukenrol veeg ik de knaloranje lippenstift af.

‘Het is anders wel Christian Dior, nummer 36.’

De arts zei afgelopen woensdag, toen ik met haar mee was naar het HMC Bronovo, dat ze binnen twee weken kan komen te overlijden. Dit wordt haar laatste verjaardag en die vieren we bij mij. Tante Mietje. Toen ik vijf jaar oud was, maakten we samen een ketting van meloenpitten. Voor mijn elfde verjaardag nam ze me mee naar Parijs. Met een taartschep schuif ik het hazelnootschuimgebak op het plateau. Vanmorgen ben ik er speciaal voor naar Maison Kelder gereden. Straks komt er een bont gezelschap van ooms en tantes, een nicht uit Kesteren en haar boezemvriendin van de middelbare school.

Ze tikt met haar lippenstift op de keukentafel. ‘Ik krijg er wel tien’.

‘Wat tien?’

‘Ik heb aan iedereen gevraagd: lippenstift van Dior, nummer 36.’

De deurbel gaat. ‘Kijk, tante Mietje, tante Annie en ome Jan.’

‘Lieve Mietje,’ begint tante Annie. ‘Lippenstift nummer 36 die je zo graag wilde hebben, was overal uitverkocht. Daarom krijg je van Jan en mij een cadeaubon van Douglas. Neem de tijd om hem in te wisselen, deze is één jaar geldig.

Tante Mietje grijnst en zet haar tanden in het hazelnootschuimgebak.

‘Is je moeder geweest?’, grapt manlief. Een zweem Femme van Rochas waait door de hal. Ik sluit mijn ogen. Ze is er weer.

Mijn moeder was het type vrouw dat je twee uur na haar vertrek nog kon ruiken. Je rook een mengeling van sigaren en parfum. Ze rookte ongematteerde havanna’s van het merk Willem II. Ze was een lange vrouw, aan de zware kant, met een diep donkerbruin stemgeluid en ze droeg Marimekko jurken.

Ze kreeg van mijn vader, in het prille begin van hun relatie, de parfum Femme van het merk Rochas cadeau. Een sierlijke fles met een goudkleurige dop in een zwarte doos. Daar bewaarde ze de parfum in, anders vervliegt de geur prentte ze me in.

Na haar overlijden, in december 2015, halen mijn zus en ik haar kamer in het verzorgingshuis leeg. Achterin het slaapkamermeubel vinden we twee flessen parfum. Uiteraard Femme en de geur Knowing van Estée “Loeder“, zoals wij het noemen. ‘Welke wil jij hebben?’, vraagt mijn zus. ‘Het liefste de geur Femme‘, antwoord ik.

Ik had niet de intentie om me met deze parfum te besprenkelen. Deze geur was mijn moeder en daarom koos ik Femme. Mijn zus kijkt me met grote ogen vol ongeloof aan en opgewekt pakt ze de door haar begeerde fles Knowing.

Op onze wc doet Femme haar werk. En hoe. Ze verdrijft alle geuren. Met lede ogen zie ik aan dat de bodem van de gracieuze fles in zicht is. Heel af en toe haal ik alleen het dopje eraf, sluit mijn ogen en laat de geur zijn werk doen. Ik kan met deze geur mijn moeder oproepen.

De geur vervliegt, de herinnering blijft.