LOSLATEN

‘Zó wil ik het ook.’ Onze computerjongens Stein en Emiel kijken naar mijn type droomwebsite, namelijk die van Youp van ‘t Hek. Youp zet een zwarte hoed op en lacht ons toe. Zijn grijze borsthaar piept uit zijn overhemd.
Stein klikt op het tabblad Columns en we zien Youp  in het filmpje turen naar zijn typemachine uit het jaar kruik.
Even later beroeren zijn wijsvingers de toetsen.
‘Luister’, zeg ik, ‘dat geluid van typen, precies dát wil ik.’
Er valt een stilte terwijl Stein en Emiel elkaar aankijken. Bij Stein is de lach op zijn gezicht verdwenen en Emiel wrijft over zijn driedagenbaardje. Vlug veer ik op en pak de koektrommel. ‘Willen jullie een chocoladekoekje?’

Al jaren is Stein onze baken voor al onze tech-hoofdbrekers. Een jongen van 1.90 m. lang, haar strak in de gel, barstend van de energie en met een donkerbruin stemgeluid dat je niet verwacht bij een jongen van begin twintig.
Emiel is zijn rechterhand, gespecialiseerd in het werk achter de schermen. Hij is het type stille wateren hebben diepe gronden, draagt een babyblauwe hoodie en doet bij de keukendeur zijn schoenen uit.

‘En check de Contactpagina, dan lig je in een deuk’, ga ik verder.
Youp kijkt naar zes ouderwetse telefoons en gebaart met zijn hand zo van schiet op, rinkel nou een keertje.
‘Maar, mag ik dit zomaar kopiëren?’, vraag ik me af.
Stein zet zijn koffieglas neer en kucht even.
‘Beter goed gejat dan slecht bedacht, toch? Maar youp.nl is wel een site voor gevorderden en dat kost een paar centen.’
Hans mengt zich in het gesprek. ‘Voor een beginnend schrijver is zo’n type site té hoog gegrepen Siem.’
Emiel knikt opgelucht. ‘Simone, we kunnen natuurlijk wel foto’s van jou plaatsen achter een ouderwetse typemachine en telefoon.’

‘Perfect’, glunder ik, ‘die heb ik toevallig beide in huis. Nog koffie jongens?’

Een week later vindt de fotosessie plaats.

‘Houd de telefoonhoorn vast in je linkerhand Siem.’
Zus Marjolein klikt een toeter van jewelste aan haar camera en schiet vanuit de gang de foto’s van mij aan het bureau.
‘Marjolein, ik trek toch een andere blouse aan. En zullen we het bureau een kwartslag draaien?’
Klik-klik-klik. ‘Ja, je staat er prima op.’ ‘Prima?’, herhaal ik. ‘Laat eens zien? Oh nee, daar lach ik scheef en daar zit mijn haar heel raar.’
Ze zucht even, geeft daarna opgewekt aanwijzingen en fotografeert er weer op los.

’s Nachts schrik ik wakker. Moet die kleine foto nou links- of rechtsboven?
‘Siem, wat doe je?’
‘Hans, moet de tekst gecentreerd? En waar kunnen mensen reageren op de vernieuwde site? En de foto’s, zwart-wit of…’
‘Oh Siem, vertrouw op de adviezen van je vriendin Margriet en natuurlijk op Stein en Emiel. En op je zus, niet te vergeten. Ze heeft met engelengeduld vijftig foto’s geschoten.’
‘Ja, maar…’
‘Siem, relax en ga slapen, jij hebt je nachtrust nodig.’
Hans draait zich om en tukt weer verder.

De volgende ochtend kijkt Hans over mijn schouder mee naar de computer.
‘Wie is Sandra de Jong?’
Op het scherm zien we haar blog.
‘Een tip van Margriet, Sandra is een merkstrateeg. Kijk, ze heeft  columns naast elkaar, dat lijkt mij ook wel wat.’
Ik scroll verder naar de website van auteur Roxane van Iperen. ‘Kijk, haar bio is in de derde persoon, zó ga ik het ook doen.’
Ping, ping. Een appje van Stein: Welk mailadres op de Contactpagina? Welke social media wil je linken?
Ik zucht diep, gestrest door alle beslissingen.
We hebben weer een sessie met Stein en Emiel. Ze finetunen mijn  website en ik word weer un peu nerveux. ‘Daar ontbreekt een hoofdletter, de Biografie werkt niet, geen foto…’.
‘Siem, ontspan, heb wat geduld en laat los’, maant Hans me.
Aan Stein mail ik een overzicht van al mijn aandachtspunten. Hij antwoordt: ‘Komt goed Simone.’
Aan Hans vraag ik: ‘Zit ik er te bot bovenop? Zouden de jongens mij een pietlut vinden?’
Hans kijkt mij liefdevol aan. ‘Volgens mij weet je het antwoord Siem.’

Weer een week later. Tadaa, de site siemschrijft.nl is klaar. Op maandag heb ik de laatste sessie met de boys voor aanpassingen.
Als ze binnenkomen kan ik ze wel zoenen, zo verguld ben ik met mijn nieuwe site.

‘En Hans, wat vind jij?’, vraagt Emiel.

Hans neemt een trekje van zijn sigaar en denkt even na. Siemschrijft is als een stille film, geen bewegende beelden zoals bij Youp, maar visueel duidelijk en met fraaie plaatjes.

Dan kijkt Hans mij aan. ‘Siem, jij boft met al je hulptroepen.’