AARDBEI

‘Tweemaal daags een dunne laag aanbrengen en gelijkmatig uitsmeren’, herhaalt de man hardop de woorden van de apothekersassistente. Hij pakt zijn medicatie aan en maakt plaats voor de volgende in de rij.
Om de tijd te doden blik ik wat om me heen. In het schap naast me zie ik rode zakjes met griotten en salmiakpastilles. Op de toonbank staat een rieten mand met verzorgingsproducten die in de aanbieding zijn.
Er zijn nog vijf mensen voor me, waaronder een man strak in het pak gestoken. Hij moet vast zo door naar kantoor. Ik heb mijn sportoutfit aan en ik hoop dat ik op tijd ben voor de bodybalance-les.
Vlakbij mij staat een mevrouw met een transparant regenkapje waarvan het koord strak om haar kin is geknoopt. Voor haar wacht een vrouw met een jongetje aan haar hand. Zijn blonde koppie rust tegen haar heup. Dan denk ik haar te herkennen van de bodybalance, is het Madeleine? Ik zie dat ze onder haar regenjack ook haar sportlegging aanheeft. Ze moet het zijn.
Het jongetje trekt aan de arm van zijn moeder. ‘Ik wil niet wachten, ik wil hier wéhég.’
‘We zijn zo klaar’, sust ze.
‘Waarom zijn we hier?, zeurt hij.
‘Thijsje, mammie heeft een zalfje nodig. Even rustig blijven.’
Het jong trekt aan haar arm.
‘Luister Thijs.’ Madeleine zakt door haar knieën. Ze fluistert wat in zijn oor.
Thijs zet grote ogen op. ‘Wat heb jij? Een aardbei in je…?’
‘Ssst, nee’, en ze fluistert verder.
Dan maakt het jongetje zich los van zijn moeder.
Ik kijk naar de klok achter de balie en ik vraag me af of ik mijn sportles ga redden. 

Het jongetje recht zijn schouders en tikt op het been van de man in het pak. ‘Mijn mamma heeft pijn in haar kontje.’
Hij draait in de rondte en hij stevent op mij af. ‘Mijn mamma heeft pijn in haar kontje.’ Bij het woord kontje gaat zijn stem een octaaf omhoog. Madeleine keert zich om, herkent mij en ze verschiet van kleur.
Daarna klampt haar zoontje de vrouw met het regenkapje vast. ‘Mijn mamma heeft pijn in haar kontje.’
Madeleine mompelt: ‘Oh, sorry, sorry, slaat haar ogen neer en trekt het jongetje naar zich toe. ‘Thijs, houd nu je mond en blijf bij me.’
Maar Thijs grijnst van oor tot oor en draaft alweer naar de volgende. ‘Mijn mamma…’

Zo’n twintig minuten later stapt Madeleine hijgend de sportzaal binnen. Ze legt haar matje op de laatste plek, schuin achter mij. Ik groet haar, maar ze ontwijkt mijn blik.

Onze bodybalance-juf zet de muziek aan en kijkt de zaal in. ‘Deze oefening kun je in zit of liggend doen.’

Ik draai me om naar Madeleine, geef een knipoog en ik fluister: ‘Jij rolt zeker op je buik.’