De walrus en de kikker

‘Krijg de vinkentering eikel’, scheldt de driftkikker in de te kleine zwemslip. ‘Wat sta je daar nou?’
Een grote man in een zwarte zwembroek waarvan het label er aan de achterkant uithangt, kijkt hem onbewogen aan. Hij drukt zijn zwemflippers als een schild tegen zijn borst.
De driftkikker schreeuwt verder: ‘Jij ging niet opzij toen ik langs wou zwemmen en je hebt me getrapt. Hier, zie je?’ Hij wijst naar de vuurrode plek op zijn voorhoofd. In het ronde pierenbad zet een peuter met gele zwembandjes om, het op een brullen.
De grote man kijkt de driftkikker nog steeds aan zonder met zijn ogen te knipperen. Hij opent zijn mond, maar de driftkikker kapt hem af en briest met een rood aangelopen hoofd: ‘Als jij op je rug zwemt dan maai je met je armen in het rond. Je lijkt wel een walrus in het water.’

Een paar minuten geleden klauterde ik via het trapje uit het zwembad en nu sta ik met mijn zwembrilletje in mijn hand na te druppen op de stenen. Ondertussen staat van de koude wind het kippenvel op mijn armen.
De badmeester, nog een kuiken met een rond brilletje op, staat erbij en kijkt ernaar. Dit kan zo niet langer en ik besluit tussen beiden te komen om de boel tot bedaren te brengen. Straks haalt die driftkikker uit en dan glijdt die grote man op zijn blote voeten uit.

In gedachten heb ik mijn uniformjasje aan en ik zet een stap naar voren. ‘Héren stop!’ Het is stil. Als seniorpurser heb ik vaker bekvechtende passagiers uit elkaar gehaald. De KLM-cursus over omgaan met agressie komt ook nu van pas.
‘Heren stop’, herhaal ik. De badmeester gaat naast me staan, alsof wij samen een team vormen.
De driftkikker kijkt me aan met een blik van: en wie ben jij?
‘Ik wil dat u hiermee stopt’, sommeer ik. ‘En u’, tegen de grote man, ‘u biedt uw excuses aan. ‘U trapte niet met opzet, maar toch kunt u wél zeggen dat het u spijt dat u met uw voet tegen zijn hoofd aankwam.’

Zo hád ik de boel kunnen sussen. Als seniorpurser, als Siem 1.0, de Siem uit het pre-covidtijdperk.

In plaats daarvan staat hier op de waterkoude stenen de Siem 2.0-versie, de Siem uit het post-covidtijdperk, die haar tranen voelt prikken. Emoties komen al drie jaar vanjewelste binnen. Het gevolg van mijn Long Covid.
Ik haal diep adem om mijn waterlanders te bedwingen en ik doe een schietgebed dat deze ruzie met een sisser afloopt.
De driftkikker balt zijn vuisten en sist ‘Ach man, val dood.’
De grote man haalt zijn schouders op en mompelt ‘op een dag gaat dat gebeuren.’

En gelukkig, mijn schietgebed wordt verhoord: de driftkikker draait zich om en druipt af.