STENDHALSYNDROOM

‘Je begrijpt het niet, maar wat jij nu meemaakt is herkenbaar’, zegt de moeder op een docententoon. Het tienermeisje in de roze broek verbergt haar gezicht in haar moeders hals. Ze huilt.
Hans en ik staan op een paar meter afstand in museum Kranenburgh in Bergen NH. Voor ons hangt een schilderij van Jan Roeland, een ooievaar met een grasgroene achtergrond. ‘De strakke lijnen en de heldere kleuren doen me denken aan het werk van Dick Bruna’, fluister ik in Hans’ oor.
Het meisje staart onafgebroken naar de ooievaar en snikt hoorbaar.

‘Kleuren en muziek zijn authentiek’, doceert moeder, ‘en daarom komen ze bínnen’,
De wangen van het meisje zijn nat van haar tranen. En dan zucht moeder even, het is kort, maar toch. Ze ontdoet zich van haar mosterdgele minirugzak en grabbelt erin. Na een moment sluit ze hem weer zonder er iets uit te halen. Hans vist uit de buidel van zijn hoodie een pakje Tempo en reikt het meisje er een aan. Ze knippert met haar ogen en dept haar tranen.
De moeder geeft geen kik en wendt zich tot haar dochter: ‘Kind, op school heb je vast wel eens gehoord over het  Stendhalsyndroom. Dat betekent dat de schoonheid van kunst je overrompelt.’ Haar dochter haalt haar schouders op en kijkt op haar telefoon. ‘Hij heeft nog steeds niet ge-appt.’
‘Wie lieverd?’

Hans en ik lopen verder door de tentoonstelling en we bewonderen een schilderij van een uitvergrote kikker. ‘Siem, bestaat dat echt, dat Stendhuppeldepupsyndroom?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Tsja, ik bezocht ooit twee musea op één dag in Madrid. De kunst raakte me, maar erom huilen…? Nee dat niet.’

Na de koffie wandelen we een rondje door de beeldentuin. Het eerste werk dat we tegenkomen is een sculptuur van een reusachtig beest in geel en zwart-witte kleuren, gemaakt door  Lucebert.
Plots loopt de moeder met het gele rugzakje langs. Een eind erachter sloft haar dochter met haar mobiel in de hand. Haar gezicht is nog steeds rood van de tranen.
‘Kom nou meis, wat kijk je nou de hele tijd op je telefoon?’, horen wij de moeder vragen.
Het meisje richt haar blik op het gras. ‘Je begrijpt er toch niks van.’