HET GAAT LUKKEN VANDAAG

Vrijdag 2 augustus 2024

‘Wat hoor ik nou toch?’
Hans leunt over het bureau heen en speurt de straat af.
‘Siem, ik hoor telkens kortdurende piepjes, het klinkt als een soort autoalarm. Maar ik zie alleen een Suzuki Alto, die zal het toch niet zijn?’
Ik buig over zijn schouders heen en tuur mee naar buiten.
‘Ja, luister daar zijn de piepjes weer.’
Geconcentreerd spits ik mijn oren en kijk ik Hans aan. ‘Nu hoor ik het ook, het klinkt heel dichtbij.’
Hans wijst op zijn borstkas. ‘Oh Siem, ik ben het zelf.’

Niet veel later zitten we in het UMC-U waar een technicus zijn Implanteerbare Cardio Defibrillator uitleest.
De man legt uit waarom er piepjes uit Hans zijn borstkas komen: ‘De draad van de ICD naar je hart is onderhevig aan calcificatie.’
De technicus ziet mijn wenkbrauwen omhoogschieten en zegt: ‘Calcificatie is kalkafzetting op de draad. Het gevolg is dat als de ICD een shock afgeeft, het systeem niet zeker weet of deze wel aankomt.’

‘En nu?’, vraagt Hans. ‘Ik heb die toerenbegrenzer wel nodig.’
‘Met de cardioloog ga ik overleggen om bij u een shock op te wekken. Dan weten we of de draad nog intact is en het brandt meteen de kalkafzetting eraf.’

Thuis wachten we op een oproep voor de testshock. Er gaan weken overheen en onze vakantie naar Spanje komt steeds dichterbij. We bellen met een medewerkster van de poli cardiologie.
‘U kunt rustig met vakantie hoor, daarna plannen we de test in.’

Na onze vakantie, op woensdag 9 oktober is het zover. Hans wordt opgenomen voor een dagopname in het UMC-U. Verpleegkundige Nikki prikt een infuus in zijn arm, doet de nodige metingen en legt de procedure uit.
‘Uw hartslag wordt straks teruggedraaid en dan dient de ICD een shock toe.’  

‘s Middags bezoek ik Hans om hem op te halen. Hij ligt versuft op bed, half onder een bruingrijze deken. De arts-assistent stapt binnen.
‘Meneer Becker, onze verwachting was kalkafzetting op de draad, maar de draad blijkt gebroken. Daardoor werkt uw ICD niet.’
Hans veert overeind en kijkt hem met grote ogen aan. ‘Wat nu?’
‘Er moet een nieuwe draad in. U heeft geluk, dat kan aanstaande vrijdag al. Tot die tijd blijft u hier in verband met het risico dat er iets gebeurt.’

Hans schudt zijn hoofd. ‘Nee hoor, ik ga gewóón naar huis. Mijn ICD werkt blijkbaar al maanden niet en ik mocht gewoon naar Spanje. Dus die paar dagen kunnen er ook nog wel bij.’

De arts-assistent schraapt zijn keel. ‘Ik leg uw vraag aan de cardioloog voor en ik kom straks bij u terug.’
Een uur later komt hij het nieuws brengen dat Hans niet naar huis mag.
‘Meneer Becker, als wij u laten gaan en u komt te overlijden dan zijn wij verantwoordelijk.’

Hans kijkt mij kort aan en herkent mijn blik. Hier is geen speld tussen te krijgen en ik zal hem achter moeten laten.

Op de dag van de ingreep houd ik mezelf overeind met de gedachte: Hans is niet ziek, het apparaat is stuk.
Hans krijgt een plaatselijke verdoving en blijft bij tijdens de operatie. De cardioloog buigt zich naar hem toe, met een lach van oor tot oor.  ‘Meneer Becker, het gaat lukken vandaag.’
Het plan is om niet alleen de gebroken draad, maar ook de hele ICD te vervangen, want de vorige zat al ruim over de helft van zijn levensduur. De nieuwe lead, zo noemen ze die draad,  schuiven ze via een ader naar de hartkamer. Dan slaat Hans’ hart door het poeren in de ader plotseling op hol: tweehonderd slagen per minuut. Hans zakt weg, bewusteloos. De artsen grijpen onmiddellijk in en weten zijn hartslag weer te resetten.

Hans opent zijn ogen en hoort iemand vragen: ‘Gaat het meneer Becker?’

Een dag later verschijnt de cardioloog aan Hans zijn bed.
‘Hoe komt het eigenlijk dat de draad is gebroken?’, vraagt Hans.
‘Dat weten we niet, vaak is het gewoon pech hebben’, antwoordt de cardioloog. ‘U moet in ieder geval niet gaan bankdrukken.’
Dan verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. ‘Goed nieuws: u mag naar huis, maar rustig aan hè meneer Becker.’

‘Ja’, zegt Hans, ‘rustig aan, dan breekt het lijntje niet.’