GELEGENHEIDSDIEF

‘Pie-iep pie-iep’, klinkt het uit mijn mobiel. Het is een signaal van onze buitencamera. Wat krijgen we nou? Met het witte schuim rond mijn mondhoeken leg ik mijn tandenborstel neer en kijk ik naar de camerabeelden. Een man met een kale kop in een lichtgekleurd T-shirt loopt over ons pad. Hij heeft een zak in zijn hand en zijn hoofd schiet van links naar rechts, als opgejaagd wild.

Snel ren ik vanuit de badkamer naar de kamer ernaast en open ik het dakvenster. Door de duisternis en het te zwakke schijnsel van onze buitenlamp zie ik alleen een tapijt van gevallen herfstbladeren. Iets roepen durf ik niet.

Vlug loop ik de trap af. ‘Hans, Háááns, er liep een kerel door de tuin.’ Hans zet de televisie uit en we bekijken samen de camerabeelden.
‘Wat moet die man? Hij loopt de tuin in en weer terug’, zegt Hans vol ongeloof.

‘Politie bellen’?, vraag ik terwijl mijn hart bonst als een jekko.
Nog geen vier minuten later banjeren twee grote politiemannen met lantaarns door onze tuin. De een schijnt zelfs door het raam van de garage. Gelukkig, zo spreek ik mezelf toe, zit alles goed op slot.
Ze komen binnen en buigen zich over de camerabeelden. Ik neem de politiemannen in me op. De oudste man is kaal en heeft een grijze sik, de jongste heeft een lichte snor.  Eén beeld spoelen ze keer op keer terug.
‘Zou het een pakketbezorger zijn die de weg kwijt is?’, opper ik, wanhopig zoekend naar een plausibele reden.

De jongste agent schudt zijn hoofd. ‘Hij heeft wel iets in zijn hand, maar hij houdt het vast als een tas. Wij noemen zo’n man een gelegenheidsdief. Hij probeert uit hoe ver hij kan komen en dan ziet hij de camera’s en maakt hij rechtsomkeert.’
‘En hij heeft dezelfde kapper als ik’, grijnst de oudste terwijl hij z’n hand over zijn glimmende schedel haalt.
Als de heren vertrokken zijn, plaats ik een waarschuwingsbericht plus het filmpje op de buurtpreventiewhatsappgroep.

Na een slapeloze nacht verwisselt Hans de volgende ochtend de buitenlamp voor een feller exemplaar.
’s Avonds komt er een bericht en een foto in de whatsappgroep binnen van de buurvrouw om de hoek:
Dit is volgens mij dezelfde man, een bezorger die voor een pakketje onderweg was naar ons huis, maar voor de verkeerde deur stond. Slaap lekker allemaal vanavond.
Hans en ik bekijken de foto en we zien inderdaad dezelfde man als die we gisteren op onze beelden zagen.

Ik slaak een zucht van verlichting, maar vraag me ook af hoe Hans en ik én de politie de boel zo verkeerd hebben ingeschat.
Gelukkig voel ik me gesterkt door weer een andere buurvrouw die appt: Wel een heel schichtige bezorger. Beter alert met elkaar dan de pineut.
Hans slaat zijn arm om me heen.
‘Siem, better safe than sorry.’