‘Nee, ik heb mijn mobiel niet bij me’, zegt de man met de donkere krulsnor tegen zijn vrouw. Hij voelt weer in zijn binnenzak.
De vrouw van de krulsnor is het type vrouw dat weleens een joint rookt. Ze draagt een wijd, donkerpaars gewaad tot aan haar enkels. Haar krullende oranje haar zit als een toef bovenop haar hoofd.
Mijn man en ik staan buiten in de rij voor de stadsschouwburg in Utrecht. We gaan naar Herman van Veen. Ik knijp mijn man in zijn hand. Sinds Corona is dit ons eerste uitje naar de schouwburg. Wij lazen boeken en keken samen op de bank naar tig series. We vonden het knus, helemaal als de open haard brandde. Maar na een week of twee snakte ik naar iets buitenshuis. Nu jubelen we als kinderen die voor de poort van de Efteling staan.
‘Zit die niet in jouw handtas?’, vraagt de man aan zijn vrouw. Ze grabbelt in haar oranje buideltas.
Ik kijk op mijn horloge. We hebben nog twintig minuten. ‘Ik wil nog wel een kop koffie’, zegt mijn man. ‘En ik moet plassen’, fluister ik in zijn oor.
‘Nee Frans, jouw mobiel heb ík niet bij me. Daar moet je zelf voor zorgen. Straks mogen we niet naar binnen.’ Ze rolt met haar ogen.
Het stel is aan de beurt. De jongen van de stadsschouwburg die de QR-codes controleert vraagt aan het echtpaar of er iemand thuis is. En of diegene een foto van de QR-code van meneer kan appen naar de mobiel van mevrouw, zodat hij de QR-code toch kan checken.
Ik kan mijn plas bijna niet meer ophouden en leun tegen een witte pilaar. Mijn man steekt een sigaar op. Iedereen die naar binnen wil heeft zijn mobiel in de aanslag.
Het paarse gewaad buigt zich over haar mobiel heen. Er parelen zweetdruppels langs haar slaap.
Ze slaakt een zucht. ‘Ja, daar komt ie’, en ze laat de foto met de QR-code van haar man zien. De schouwburgjongen houdt zijn apparaat erboven en scant de QR-code. Hoera, het is gelukt.
De jongen maakt een gebaar met zijn handen. ‘Doorlopen, u mag naar binnen.’ Ze kijkt vertwijfeld met haar telefoon nog in haar hand naar de schouwburgjongen.
Het doet me denken aan míjn werk. Om met het vliegtuig op tijd te vertrekken moet je de passagiers naar binnen heuen en als we geland zijn moet je ze er weer uitvegen.
Ook wij worden goedgekeurd. Ik sjees meteen door naar de toiletten en loop daar het paarse gewaad tegen het lijf.
‘Begrijpt u dat nou? Doen ze moeilijk over de coronapas en dan vergeten ze om míjn QR-code te scannen. Ikzelf ben helemaal niet gecontroleerd.’
‘Mevrouw, hoe kunnen ze ú nou over het hoofd zien.’