Syl zit verlekkerd naar het roze doosje bonbons op tafel te kijken, maar ze schrikt op van de schelle tring van de deurbel.
‘Ah, daar zul je hem hebben Syl.’ Ik veer overeind, zet gauw mijn koffiekopje op de glazen salontafel en snel naar de voordeur.
‘Wie Siem?’, vraagt Sylvia en ze komt achter me aan.
‘Nee, niet wie, een pakket. Een pakket uit België.’ Ik omarm het pakket en ik draai in de rondte. Er gaat een golf van opwinding door mijn lijf en ik voel mijn wangen helemaal rood worden.
‘Heb je kleding besteld in België?’
‘Niks kleding, ik heb een thermoskan van het merk Alfi gekocht. Jij denkt natuurlijk dat de herfst-wintercollectie in de schappen ligt en dat Siem er als eerste bij wil zijn. Ja, je kent me goed, ik ben dol op kleding, maar nu is de Alfi-kan voor mij belangrijker dan een nieuwe jurk of een paar laarzen.’ Het pakket houd ik nog steeds tegen mijn borst gedrukt alsof het een baby is. ‘Syl, kan jij je nog herinneren dat ik een ronde roestvrij stalen thermoskan had? Die thermoskan was van tante Mietje. Die hebben we samen zo’n jaar of twintig geleden gekocht in Tilburg. De thee blijft in zo’n kan wel zes uur warm. Tante Mietje omringde zich graag met klassieke, duurzame spullen. Na haar overlijden mocht ik de kan hebben. En toen hoorde ik een paar weken geleden in de keuken “pang”. Ik tilde de kan op en voelde en hoorde wel duizenden stukjes heen en weer tikken tegen de binnenkant van de kan. Oh, ik voelde me ontredderd zonder de kan van mijn liefste tante.’
Ik besloot ‘m meteen opnieuw aan te schaffen, zo gehecht was ik aan die thermoskan. Bij de firma Fonq zou het moeten lukken….“vandaag besteld, morgen in huis.” Niet dus. Wat een ellenlange zoektocht heb ik achter de rug.’
Ondertussen peuter ik de verpakking los. ‘Ja hoor, precies dezelfde.’ Ik krijg een wee gevoel in mijn buik. Met twee vingers aai ik over de glanzende dop alsof het een kat is.
‘Een week na mijn bestelling bij Fonq krijg ik een mail van firma Cookinglife, een partner van Fonq, dat deze niet meer op voorraad is. Punt uit. Ik bellen naar die gasten: “komt ie nog?” “Weten we niet”, was het antwoord. Daar heb je dus geen zak aan. Toen heb ik me urenlang helemaal suf gegoogeld. Vele Alfi’s in het zwart, in het signaalrood en in het turquoise kwamen voorbij. Ook mooi, maar ik had mijn zinnen gezet op precies dezelfde uitvoering: Alfi kugel rvs mat. Er moest toch nog ergens op de wereld een kookwinkel zijn waar er nog eentje is? Zo heb ik aan vriendin Angela met een tweede huis in Oostenrijk gevraagd of zij daar voor mij wilde zoeken. Oostenrijk is wat traditioneler en daar hebben ze vast meer kookwinkels dan hier. Zo tof, dat heeft ze gedaan en ze had er eentje gevonden voor € 50,– meer dan dat hij oorspronkelijk kostte en dat leek me iets te gortig’.
‘Huh, hoeveel heb jij dan voor die kan betaald Siem?’
‘Als je ‘m betaald, mag je het weten haha, laat me mijn verhaal nou afmaken. Angela riep door de telefoon: ‘het lijkt wel een collectors item.’ Syl schuifelt ongeduldig heen hen weer op haar stoel. ‘Hoe heb je het uiteindelijk nou voor elkaar gekregen Siem?’
‘Firma Coolblue verschafte duidelijkheid: bij de foto van de Alfi kugel rvs mat stond: ‘deze is met pensioen.’ Dat verklaarde waarom die nergens meer te verkrijgen was. Enfin, ik eindeloos verder googelen op afbeelding en al die firma’s aanklikken. ShopWillems uit Brussegem, België had er nog eentje. Tadaaa, die was dus voor mij. Weet je Syl, het is niet meer de kan van tante Mietje en toch zal ik iedere keer als ik thee zet aan haar denken.’
‘Goed zo Siem en ondertussen is het hoog tijd voor thee en bonbons. Heb je die laatste ook uit België?’