Auteur: SIMONE BECKER

‘Ik stérref vaan de dors.’ Het klinkt onvervalst Utrechts.

Hans en ik lopen net wachtruimte F van de afdeling radiologie binnen. Er wordt zo een foto gemaakt van Hans zijn kleine teen en daarna worden we verwacht voor controle bij de orthopedisch chirurg.
Het voelt alsof ik terugkom van een vlucht uit San Francisco en een jetlag heb van jewelste. Niks van dat alles, want ik kamp al meer dan twee jaar met long covid. Nu wil ik relaxen in de wachtruimte en door tijdschriften bladeren.

De mevrouw in de rolstoel met grijze krulletjes en zachtblauwe ogen herhaalt haar mededeling: ‘Ik stérref vaan de dors.’

De stewardess in mij schiet in de houding. Na 29 jaar werken in de lucht, ram je bij mij de stewardess er niet zomaar uit.

‘Mevrouw, zal ik een glas water voor u halen?’ ‘Wijffie, graag een zwarte koffie met drie zoetjes. Weet je, ik kom hier drie keer per week voor de nierdialyse. En ik zit hier nu al tweeënhalf uur zonder iets te drinken.’
Ze vist een oranje bankpas uit haar portemonnee. ‘Is mijn pas veilig bij jou?’
Ik geef een knipoog. ‘Mevrouw, als u mij niet kunt vertrouwen, wie dan nog wel?’

Ik loop de hoek om. Die koffie is zo gehaald en dan plof ik neer, beloof ik mezelf. Ik ga naar rechts en ik beland in een overvolle wachtruimte van de afdeling oogheelkunde. Er is hier geen koffiemachine te bekennen. Ik loop verder en opeens zie ik Hans en de mevrouw in de rolstoel zitten. Ik heb een rondje gelopen. Hans leest het Algemeen Dagblad. Ik been de andere kant uit en ik kom langs de balie waar Hans zich eerder aanmeldde.
‘Weten jullie waar hier een koffiemachine is? De mevrouw in de rolstoel sterft van de dorst.’
De baliemedewerkster veert overeind en geeft me een leeg bekertje.
‘Deze kunt u in het toilet vullen met water.’
Ik lach en ik schud mijn hoofd. ‘Mevrouw wil alleen koffie.’
‘Dan moet u richting de hoofdingang lopen, dan passeert u een koffiemachine. Hier rechtdoor, de tweede gang naar links en dan gaat u de eerste naar rechts.’ Mijn hand doet haar aanwijzingen na.

Ik stier door de lange ziekenhuisgang. De moderne kunst aan de muur flitst voorbij.
Een verpleegkundige heft zijn hand omhoog ten teken dat ik halt moet houden. Er komt nog een verpleegkundige aan die een patiënt in een bed vervoert. Onder de gele wafeltjessprei ligt een man met een wit weggetrokken gezicht.

Ik loop weer verder en ik passeer een meneer die een chemopaal vasthoudt.
‘Moest ik nou hier naar links?’, mompel ik. Ik gok het erop, maar ik stuit even later op twee klapdeuren waarop staat: alleen voor personeel.
Ik keer weer om en sla de eerste gang rechts in.
Nu zet ik de vaart erin. Ik moet en ik zal die koffie scoren voor de Utrechtse mevrouw in de rolstoel. Dan klampt iemand me aan.
‘Waar is de POS?’ Het gezicht van de vrouw is volledig ingepakt in verband. Ter hoogte van haar kaak is het verband roodgekleurd. Haar ene hand houdt mijn spijkerjack stevig vast. Alsof ze bang is dat ik zonder antwoord doorloop. Met haar andere hand ondersteunt ze haar kin.
‘De POS’, herhaal ik. Ik kijk omhoog en zie een bordje Post Operatieve Screening.
‘Hier linksaf mevrouw.’
Ik vervolg mijn weg en kom langs de afdeling dermatologie. Gelukkig zie ik nu een bordje richting de hoofduitgang. Dan kom ik bij de afdeling plastische chirurgie. Achterin de wachtruimte staat ie op mij te wachten: de koffiemachine. Ik kan mijn geluk niet op. De koffie is gratis en behalve melk en suiker liggen er ook zoetjes. Ik gris vliegensvlug drie zakjes en scheur ze tegelijk open. Er rollen kleine tabletjes uit. Ik houd mijn adem in en realiseer me dat er twee tabletjes in één zakje zitten. Op het nippertje weet ik te voorkomen dat zoetje numero zes ook in de koffie valt.
Om niet te morsen loop ik behoedzaam terug door de lange gangen richting de afdeling radiologie. Voor mijn gevoel ben ik al meer dan een kwartier onderweg.
Gelukkig zie ik hier bordjes hangen. Ik kom langs de afdeling neurologie. Daarna volgt de afdeling orthopedie waar ik straks met Hans heenga en ik zie weer de mevrouw met het roodgekleurde verband om haar gezicht.
Fluks zet ik mijn tocht voort in de hoop dat de mevrouw in de rolstoel er nog zit. Ik heb immers ook nog haar bankpas.
De afdeling radiologie is in zicht. Daar is wachtkamer F.

Hans komt net een omkleedkamer uit. ‘Ah, daar ben je Siem. Jij was lang weg.
Ik ben klaar hier, op naar afdeling orthopedie.’

De mevrouw in de rolstoel reikt haar hand uit. ‘Daar is mijn bakkie pleur.’
Ze blaast in haar koffie en ze slurpt het naar binnen. 

‘Verrek lekker zoet wijffie.’

‘Ú moet zich nergens mee bemoeien.’ Hij maakt een wegwerpgebaar mijn kant op. ‘Ga zwemmen.’
Drie minuten daarvoor loop ik de hal van het binnenzwembad binnen. Mijn toilettas en mijn waterfles zet ik op de bank.
Aan de rand van het bad staat een man in een kleine rode zwemslip wild met zijn armen te zwaaien. Zijn warming-up. Op de slip staat UZSC. Dat staat voor Utrechtse Zwemclub-Star-Combinatie, een toonaangevende zwemvereniging, vertelt de website me later.

Verderop kleedt een man met een vlassige baard zich uit. Zijn kleding drapeert hij over de brandslang. Mijn mond valt open.
29 jaar lang heb ik aan vliegtuigpassagiers uitgelegd dat ze géén bagage bij de nooduitgang mogen zetten. In een noodgeval moeten we direct de deur kunnen openen. Ik bijt mijn tong er zowat af, want ik werk hier niet.
Ik kijk om me heen en ik vang de blik van de badmeester. Mijn ogen richt ik op de brandslang. De badmeester knikt en hij loopt eropaf.
Bovenop het hoopje kleding liggen twee lange dikgebreide wollen sokken. De badmeester spreekt de man toe. De Wollen Sok haalt zijn schouders op en één voor één haalt hij zijn kledingstukken weer van de brandslang.
Zo nonchalant als de man reageert op de badmeester, zo venijnig is zijn uitbrander naar mij. Toch crawl ik even later in rustig tempo naar de overkant van het 50 meter lange wedstrijdzwembad. En op mijn rug crawl ik weer terug.

De andere zwemmers zijn een vertrouwd beeld. De dame met de haarspeld in de vorm van een rode roos zwemt gestaag haar schoolslag. De man zonder onderbeen beoefent het keerpunt waar ik jaloers op ben. Voordat hij gaat zwemmen, schroeft hij zijn kunstbeen af en plaatst zijn prothese tegen de muur. Ik probeer niet te kijken als hij dat doet. De vrouw die crawlt met flippers aan haar voeten gaat als een speer door het bad. Ze lijkt op een van de dames van de band Loïs Lane, of is ze het echt?, en daarom noem ik haar in gedachten de zangeres.
De Wollen Sok zwemt langs me heen. Door mijn ietwat beslagen zwembril zie ik dat zijn zwemslip om zijn lijf lubbert en dat de stof dun is.
Na 25 minuten zwemmen klauter ik uit het bad en loop ik naar de doucheruimte. Er is nog maar één plekje vrij, naast de Wollen Sok. Hij kijkt naar de flesjes die ik op de grond zet. Ik was mijn haar, zet het in de crèmespoeling en druk herhaaldelijk op de sensor, zodat de douche weer aanspringt. Ik sluit mijn ogen en ik sop rustig mijn lichaam in. Wanneer ik ze weer open, wijst de Wollen Sok naar mij. ‘En ú, ú staat veel te lang onder de douche.’
Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Dan geeft de zangeres mij een knipoog en zegt tegen hem: ‘meneer, bemoeit u zich met uw eigen zaken.’

Vanuit tram 12 richting De Pijp kijk ik omhoog naar de woning boven de schoenenwinkel. Hier woonde Astrid. Als ik hier ben kijk ik altijd naar dat monumentale pand. Ik voel de pijn van 27 jaar geleden, terwijl de tram voortdendert over de Nieuwezijds Voorburgwal.

In de eerste week van juni 1996 gaan Sander en ik naar Madurodam, de miniatuurstad in Den Haag. De lucht is zachtblauw en de zon schijnt uitbundig. Sander is mijn vriendje en hij is een KLM-collega. Hij werkt als steward en ik als stewardess. Sander is mollig, heeft blozende wangen en hij is zo’n type dat iedereen groet op straat.
In Madurodam zijn alle gebouwen tot in detail natuurgetrouw nagebouwd op een schaal van 1 op 25. We lopen hand in hand langs de Utrechtse binnenstad, de haven van Rotterdam, het stadhuis van Gouda met de rood-witte luiken en de Oosterscheldekering. We zien poppetjes op een fiets, er rijden treinen en er varen boten.
Verderop is luchthaven Schiphol. Op het platform staan de blauwe KLM-vliegtuigen. Sander gaat plat op de grond liggen en kust de neus van een Boeing 747-400.
‘Sander, geef het vliegtuig nog eens een kus, dan maak ik een foto.’

We lopen richting Amsterdam en zien de Westerkerk en het monument op de Dam.
‘Hé hier woont Assie. Wacht ff Siem, even een foto maken.’
‘Wie is Assie en waar is dit?’
‘Dit is op de Nieuwezijds Voorburgwal. Astrid woont daar, boven de schoenenzaak van haar ouders. Zij is een studievriendin van Stéphanie, een oud-collega van mij. Stéphanie gaat in september trouwen en Assie en ik zijn de ceremoniemeesters.’
Sander glundert. ‘Astrid is manager van een Rabobankfiliaal.’

Drie weken later. Sander belt.
Ik hoop hem snel te zien, maar hij houdt de boot af.
‘Morgen ga ik naar Hongkong en dinsdag kom ik terug. De dag erna ga ik naar Astrid om de vrijgezellendag van Stéphanie voor te bereiden.’
De volgende dag kom ik erachter dat mijn uniformschoenen nog bij Sander in huis staan. Ik bel bij Sander aan. Zijn huisgenoot Pim doet open.
‘Hoi Siem, Sander is al op weg naar Hongkong. Maar wacht even, ik heb iets van jou in de badkamer gevonden.’
Twee minuten later sta ik buiten met mijn schoenen en een zilveren bedelarmbandje. Ik bekijk de bedeltjes die eraan hangen. Een zilveren roosje, een minipump, een hartje, de letter A en een rijglaarsje.
Ik bel Sander in Hongkong en ik weet het antwoord op mijn vraag al. ‘Van wie is dat zilveren armbandje?’
‘Van Astrid.’
‘Sinds wanneer heb je wat met haar?’
‘Koninginnedag, sorry Siem.’
Huilend bel ik Sanders moeder op.
‘Ach lieve kind, ik weet ook niet wat Sander in Astrid ziet. Mevrouw de manager. Denk maar zo, wij noemen haar gewoon de bedrijfsleidster.’

‘Die Fransozen verdienen makkelijk hun geld.‘

Dabadabada klinkt uit de luidspreker.
Ik schiet in de lach en ik doe mijn best om stil te blijven liggen.

‘Zo kan ik ook aan mijn geld komen, dabadabada.’

Tamara waxt de huid rondom mijn wenkbrauwen. Ik lig op de behandelstoel in haar beautysalon. Tamara draagt vandaag een roze jumpsuit en grote, zilveren oorringen.

Speciaal voor mij zet ze, zodra ik haar salon binnenkom, mijn favoriete Franse playlist op. Ik doe mijn ogen dicht en zwijmel bij Un homme et une femme.

Tamara mengt ondertussen de verf: donkerbruin met een paar druppels zwart erin. Met een borsteltje smeert ze het kleurenmengsel nauwkeurig op mijn wenkbrauwen.
Ik ruik een zweem van rozenbloesem en ik dommel langzaam weg.

‘Zo Siem, ik ga je wenkie’s weer toonbaar maken.‘

Opeens klinkt er knoertharde hardrock uit de geluidsbox. Ik schiet overeind. De wenkbrauwverf zit op mijn voorhoofd.

‘Oooh nee, het is weer zover. Dat is Yuri. Die gast is ziek weet je, hartstikke ziek.’
‘Yuri, je ex?’

‘Hij breekt in op mijn Spotifylijst. Gisteravond keek ik op Netflix naar Emily in Paris en toen verscheen er ineens een bloederige horrorfilm. Ik moet ál mijn wachtwoorden wijzigen.‘

Tamara stampvoet op de tegels en zet weer de Franse muziek op.
‘Weet je’, mompelt ze, hij bekijkt ook Sven via LinkedIn. Echt, ziek toch?’

‘Ach, die jongen vindt het moeilijk te accepteren dat zo een schoonheid als jij aan hem is ontglipt. En Tamara, het doet hem zeer dat jij een nieuwe liefde hebt gevonden. Hij pest je uit rancune’, probeer ik op moederlijke toon.

Tamara houdt even haar mond en Charles Aznavour zingt C’est fini, fini.
‘Precies, die zanger heeft het begrepen: c’est fini.’
‘Hoe vaak moet ik het Yuri nog vertellen: onze relatie is al negen weken over. Uit is uit.’

En daar is geen woord Frans bij.

‘Heb je ermee geneukt? Gadverredamme!’ Youp trekt een vies gezicht en hij staat op. Zijn neus raakt bijna de mijne.

We zijn in Singapore, 1997. Het is tropisch warm en vochtig. Een paar dagen daarvoor vraagt mijn collega in het vliegtuig: ‘Siem, wie vind jij nou een leuke man?’
Ik vul een kan met koffie. ‘Youp’, antwoord ik.
Femke pakt een theekan. ‘Joep?, welke Joep?’
‘Youp van het Hek.’

Femke en ik werken samen in dezelfde galley, een keukentje in het vliegtuig. De vraag: Wie vind jij nou een leuke man?, hoor ik iedere vlucht. Normaal gesproken vliegen de Tom Cruise’s en de Brad Pitts je bij deze vraag om de oren.
‘Haha, jij maakt een grapje. Youp van het Hek?’
‘Hij is recht voor zijn raap, legt de vinger op de zere plek en weet dingen bloot te leggen. Dat vind ik aantrekkelijk.’
Femke verschuift een elastiekje aan het einde van haar blonde vlecht.
‘Vind je hem ook knap?’
‘Hij zegt waar het op staat en dat vind ik belangrijk.’
De purser steekt haar hoofd om de hoek van het gordijn. ‘Wat staan jullie te kletsen? De passagiers wachten op koffie en thee.’
Vlak voordat we met de trolley met koffie, thee, cognac en likeur het gangpad inrijden, fluistert Fem: ‘je meent het echt hè?’

In Singapore gaan Femke en ik naar de Hollandse Club. Bij de receptie hangt een aanplakbiljet: Youp van ’t Hek. Fem gilt. ‘Wat een toeval Siem. Jij hebt het over Youp en hij treedt hier morgenavond op! Jammer, daar kunnen we niet bij zijn. Vanavond vliegen we naar huis.’

Even later liggen we onder de parasol bij het zwembad van de Hollandse Club. Femke stoot me net iets te hard aan. Ik kijk op.
‘Siem, daar komt ie.‘
Youp van ’t Hek: niet zo groot, beetje gezet, pretogen en een rond brilletje. Met zijn ploeg: een mannetje of twaalf en een paar meisjes.
Opnieuw krijg ik een por in mijn zij. ‘Siem ga eropaf.’
‘Nee Fem, niet met al die mannen om hem heen. Dat durf ik niet.’
Om af te koelen duik ik het water in. Om de vier slagen spiek ik naar Youp. Zijn haren wapperen alle kanten op. Ik hoor hem lachen. Al crawlend heb ik een briljant idee. Hij moet een keer naar de wc en dat doet hij alleen. Ik heb het nog niet bedacht of hij staat op. Ik hijs me uit het zwembad en al druppend ren ik achter Youp aan.

‘Youp, Youp, hallo, ik ben Simone.’ Hij draait zich om en bekijkt me van top tot teen. ‘Graag wil ik een keer met je babbelen’, vervolg ik.
‘Babbelen, hoezo? Waar wil jij het met mij over hebben dan?’
‘Eh’, mompel ik.
‘Ik ga even wateren en ik ben zo bij je terug.’

Femke glimlacht breeduit steekt haar duim omhoog.
Als Youp terugkomt, loopt ons gesprek vanzelf. Hij vertelt me dat hij met zijn hele team hier is, tot en met de studentes die hem rijden naar de theaters.
‘Alle medewerkers zitten met elkaar in hetzelfde hotel. Ik logeer in het Marco Polo.’
‘Wat toevallig, wij ook.’ Femke is inmiddels bij ons komen staan. Ze maant mij dat ze zo een taxi naar het Marco Polo wil pakken, omdat ze wil voorslapen. Vanavond moeten we weer aan de bak.
‘Kan ik met jullie mee met de taxi?’, vraagt Youp.
Voor ons hotel vraag ik aan Youp: ‘mag ik met je op de foto?’ Hij pakt me bij de arm en zegt: ‘kom, dan gaan we bij de fontein staan.’
In de lobby kijk ik om me heen. Waar kunnen Youp en ik praten? Als we hier gaan zitten dan staan er in een mum van tijd tig collega’s om ons heen. Youp pakt me weer bij de arm en dirigeert me richting de lift. In zijn hotelkamer is het steenkoud door de airconditioning. Je ziet twee natte plekken in mijn shirtje van mijn bikini.

‘Wil je thee om op te warmen?’
Youp hurkt op de grond om een stopcontact te zoeken voor de waterkoker. Op het bureau zie ik een stapel boeken.
‘Mijn leesvoer voor de komende dagen. Simone, vertel me eens over de liefdes in je leven.’
Ik verschiet van kleur en vertel over de man die ik aanbad, maar die het talent niet had om een relatie aan te gaan. En ik vertel over een kortstondige affaire met een collega met wie ik het gezellig had, maar niet meer dan dat.
Youp trekt zijn rechterwenkbrauw omhoog en zegt: ‘ja, je moet meer hebben dan gezelligheid.’ Hij schenkt nog een kopje thee voor me in. ‘Ga verder Simone.’
‘Daarvoor woonde ik samen met een man die de handdoeken op militaire precisie in de kast had liggen.

En ik mocht niet op het dekbed zitten.’ Youp herhaalt: ‘gad-ver-re-dam-me.’

Ik kijk op zijn wekker. ‘Youp, net als Femke ga ik nu ook voorslapen om uitgerust aan de vlucht naar huis te beginnen.’
Hij kust mijn hand en laat me uit. Ik wandel over de lange gang naar de lift. Youp zwaait me uit en buldert over de gang: ‘en lees mijn columns, want je zult jezelf erin terugvinden.’

PS: Een week later sla ik de NRC open. In Youps nieuwe column ‘Niemand’ staat inderdaad onze ontmoeting. Inclusief het antwoord op zijn vraag waarom ik in hemelsnaam niet op het dekbed mocht zitten.
‘Dan pletten de veertjes Youp.’