DIE MOETEN ER OOK ZIJN

Hij neemt een trekje van zijn sigaar en zegt: ’tja stewardessen dat is net zoiets als treinconducteurs, die moeten er ook zijn.

Hij is het soort vader die per se een zoon wilde als oudste kind. Bij mijn geboorte kreeg ik vier voorletters, omdat dat chic staat als je gaat studeren.

Hij ziet eruit alsof hij net onder de douche vandaan komt. Zo oogt hij altijd: zijn haar gaat iedere dag in de brillantine en in een strakke zijscheiding. Ken je de voormalige Franse president Jacques Chirac nog? Nou, mijn vader heeft meer haar, maar verder lijkt hij als twee druppels water op wijlen monsieur Chirac.

Hij zit op zijn troonachtige antieke stoel in het midden van z’n twee meter lange eiken eettafel die dient als bureau en hij ratelt maar door. Onderwijl schieten z’n fijngeknepen varkensoogjes over de stapels paperassen die her en der verspreid liggen op de tafel. Mijn moeder zei altijd: ‘waar je mee omgaat, daar ga je op lijken.’ Mijn vader werkte bij de overheid voor de handel in vee.

Zestig jaar geleden is hij cum laude geslaagd voor het gymnasium. Het diploma hangt ingelijst aan de muur. Iedere keer wanneer ik langskom, wijst hij naar zijn diploma en zegt ‘cum laude.’

Op een dag ben ik mijn droom achterna gegaan en ben ik gaan werken als stewardess. Na vijf jaar in de economyclass mocht ik gaan werken in de businessclass. Ik had ambitie en wilde hogerop. Het heeft me zes dingen gekost om mijn benodigde taaldiploma’s te behalen. Tijd, geld, energie, bloed, zweet en tranen. Ik werd assistent-purser, daarna purser op Europa en sinds kort ben ik seniorpurser. De laatste is de hoogste functie aan boord in de cabine. Ik ben apetrots op mijn vliegbaan en het geeft me een goed gevoel dat ik dit doel met mijn doorzettingsvermogen heb bereikt.

Ik staar naar buiten met een van zijn Wedgwood theekopjes in mijn hand.

‘Stewardessen, tja die moeten er ook zijn.’

Deze man schopt al mijn voldoening onderuit. Deze man is mijn vader.