Het boterde niet tussen ons.
We deden ons best voor de relatie, maar we hebben het niet gered. Op gezelligheid en je best doen alleen kun je geen relatie bouwen.
Mijn toenmalige vriend kwam op vrijdagmiddag naar mij toe in Leiden om het weekend door te brengen. Hij had een kop met woeste blonde krullen en hij droeg zo’n Bretons blauwwit gestreept shirt. Hij rook ook altijd zo lekker, het liefste hing ik de godganse dag tegen hem aan.
Hij zat in mijn tweekamerappartement op de gele Ikea-bank en las een dikke pil. Ik ging de weekendboodschappen doen bij Appie schuin aan de overkant. Hij wilde niet mee.
Drie kwartier later kwam ik terug en vond in de brievenbus een briefje van de postbode. Op het briefje stond aangekruist: ik ben bij u langs geweest, u was niet thuis. Niet thuis, niet thuis, ging het door mijn kop. Ik voelde een pijn in m’n buik opkomen en mijn ademhaling werd kort en hevig. Met de zware boodschappentassen nog in mijn vuisten geklemd, stierde ik de woonkamer binnen.
‘Heb jij de bel niet gehoord?’
‘Jawel.’
‘Hoezo jawel?’
‘Ja, dat was natuurlijk niet voor mij, dus deed ik ook niet open.’
Hij streek door z’n krullen, pakte zijn dikke pil weer ter hand en zat er onbewogen bij. Zijn gezicht verried geen emotie. Ik keek naar hem en voelde zo dat dit een signaal was, de druppel die de emmer deed overlopen.
Inmiddels is het 15 jaar later. De deurbel gaat. Ik ben te laat bij de voordeur, omdat ik boven op het kleine kamertje zit en er niet af kan, als je begrijpt wat ik bedoel. Eenmaal beneden vis ik uit de brievenbus een briefje. Ik kan al raden wat er op staat. Vanuit de keuken hoor ik iemand die koffie zet. Op hoge poten vraag ik aan mijn man waarom hij niet opendeed. Hij antwoordt rustig: ‘De bel? Ik zat lekker buiten in de tuin en dan hoor ik de bel niet.’ Onmiddellijk krijg ik spijt dat ik zo hoog van de toren blies.
Het verhaal van 15 jaar geleden vertel ik aan mijn echtgenoot. Hij zegt: ‘je ex voelde zich blijkbaar in jouw appartement niet thuis.’
Zo had ik het nog niet bekeken.