PARFUM

‘Is je moeder geweest?’, grapt manlief. Een zweem Femme van Rochas waait door de hal. Ik sluit mijn ogen. Ze is er weer.

Mijn moeder was het type vrouw dat je twee uur na haar vertrek nog kon ruiken. Je rook een mengeling van sigaren en parfum. Ze rookte ongematteerde havanna’s van het merk Willem II. Ze was een lange vrouw, aan de zware kant, met een diep donkerbruin stemgeluid en ze droeg Marimekko jurken.

Ze kreeg van mijn vader, in het prille begin van hun relatie, de parfum Femme van het merk Rochas cadeau. Een sierlijke fles met een goudkleurige dop in een zwarte doos. Daar bewaarde ze de parfum in, anders vervliegt de geur prentte ze me in.

Na haar overlijden, in december 2015, halen mijn zus en ik haar kamer in het verzorgingshuis leeg. Achterin het slaapkamermeubel vinden we twee flessen parfum. Uiteraard Femme en de geur Knowing van Estée “Loeder“, zoals wij het noemen. ‘Welke wil jij hebben?’, vraagt mijn zus. ‘Het liefste de geur Femme‘, antwoord ik.

Ik had niet de intentie om me met deze parfum te besprenkelen. Deze geur was mijn moeder en daarom koos ik Femme. Mijn zus kijkt me met grote ogen vol ongeloof aan en opgewekt pakt ze de door haar begeerde fles Knowing.

Op onze wc doet Femme haar werk. En hoe. Ze verdrijft alle geuren. Met lede ogen zie ik aan dat de bodem van de gracieuze fles in zicht is. Heel af en toe haal ik alleen het dopje eraf, sluit mijn ogen en laat de geur zijn werk doen. Ik kan met deze geur mijn moeder oproepen.

De geur vervliegt, de herinnering blijft.