DE WIND TUSSEN JE KNIEËN

‘U ziet er fantastisch uit,’ zeg ik. Zijn ogen lichten op, terwijl het zonlicht weerkaatst door de gebrandschilderde ramen. Voor ons draait de gids van de Sint-Catharijnekerk een pirouette; zijn kilt zwiert als een wapperende vlag om zijn knieën.

Onder een boog lopen we richting de preekstoel. Ik kijk naar zijn denim kilt, versierd met studs.

Hij ziet me kijken en hij zucht even.
‘Er komen hier vaak schoolklassen. Die kinderen staren dan naar me alsof ik een eenhoorn ben. En dan hoor je ze eerst giebelen en daarna hoor je gefluister: die man draagt een rok haha. Slechts een enkeling weet wat een kilt is.’  
Mijn zus en ik wisselen een blik.
‘Soms vragen ze of ik homo ben. Of dat ik liever een vrouw had willen zijn.’
Hij heft zijn kin. ‘En weet je wat ik dan antwoord?’
‘Nou?’, vragen wij in koor.
‘Is jouw moeder een lesbienne, omdat ze een broek draagt?’
We lachen. Punt voor de gids.
‘Sommige kinderen bukken zelfs, om te gluren of ik er iets onder draag.’
Mijn zus kijkt opzij met haar waag-het-niet-te-vragenblik. Ik bijt op mijn lip en houd mijn mond.

Mijn herinneringen zoeven naar twaalf jaar terug, naar mijn tijd als Europa-purser. Op de klapbank van de Boeing-737 zit ik naast een collega. Tegenover ons: twee passagiers in kilt. Het stormt en het toestel zwiept van links naar rechts.
‘Ze hebben er niets onderaan’, fluister ik.
‘Nee, nee, nee, jij verzínt dit.’
‘Nee hoor echt waar. Ik zag iets bungelen.’
‘Nee, nee, nee’, giert mijn collega het weer uit.
Nog jarenlang wisselen we een knipoog wanneer we elkaar tegen het lijf lopen.

De gids grijnst. ‘Sinds ik een kilt draag voel ik me bevrijd. Heerlijk, die wind tussen mijn knieën.’ Mijn zus en ik knikken instemmend. ‘En’, voegt hij eraan toe, ‘het is goed voor het zaad.’ Onze wenkbrauwen schieten tegelijk omhoog.
‘Ja dames, een kilt knelt niets af. Maar in de winter draag ik er een maillot onder.
Ik ben vrij, niet gek.’

                                                                                   —