JIJ WORDT NOOIT EEN PASSAGIER

Foto: Suzanne Hilbers

‘Waar is de wc?’ Een oudere man leunend op een stok vraagt zich het hardop af en hij laat zijn blik langzaam over de ruimte dwalen.
Hans en ik zitten bij gate C8. We wachten op onze vlucht naar Alicante en kijken uit naar een week bijtanken, waar ik echt aan toe ben.
We zien dat er een Boeing-737 van Transavia aan komt taxiën richting onze gate.
Ik wijs naar de trap en zeg tegen de man: ‘Daar beneden zijn de wc’s.’
‘Is er geen lift?’, vraagt de man.
Ik veer op. ‘Hans, ik loop even met deze meneer mee.’

Even later staan we in de vliegtuigslurf klaar om in te stappen. Voor ons staat een moeder met haar baby in een high tech buggy. De vrouw haalt het kindje eruit en probeert met één hand de buggy in te vouwen.
‘Zal ik even helpen?’, bied ik aan en ik buig al voorover naar de buggy.
‘Wat fijn’, antwoordt ze. ‘Hou jij mijn Wilcootje even vast.’
Voor ik er erg in heb, ligt er een baby in mijn armen die mij met zijn blauwe kijkers aanstaart.
Hans draait zich om. ‘Hé Florence Nightingale, doe jij een beetje rustig aan.’

Eenmaal op onze plek komt er een stewardess in een groen vest onze kant op. Ze richt zich tot de passagiers voor ons op de eerste rij. ‘Tijdens de start en landing moet uw bagage in de bagagebakken zijn opgeborgen, dit vanwege veiligheidsredenen’.
De passagier aan gangpadzijde kijkt zijn vrouw met opgetrokken wenkbrauwen aan, gaat staan en opent een bagagebak. ‘Zit helemaal vol’, moppert hij. Ik ga ook staan en zonder iets te zeggen draai ik twee trolleys en een reistas in verticale positie. ‘Nu past uw bagage erin meneer.’
Hans schudt zijn hoofd. ‘Siem, je bent hier níet aan het werk.’

Na de start sta ik op en loop ik richting de wc. Onderweg valt er een spuugdoekje op de grond. Vlug raap ik het op en ik geef het terug aan de moeder met een slapende Wilco in haar armen.
Als ik de wc uitkom, staat in de galley de trolley met sandwiches, koffie, thee, blikjes fris en flesjes wijn al opgebouwd. Ik steek mijn hand even uit naar de stewardess.  ‘Het liefst ga ik met je mee aan de trolley en de passagiers blij maken met wat lekkers. Ik heb 29 jaar aan boord van een vliegtuig gewerkt.’
De stewardess kijkt me vragend aan. Nog voor ze vraagt wat er gebeurd is, antwoord ik: ‘Long Covid.’
De stewardess houdt haar hoofd even schuin en kijkt me aan. ‘Ach, wat heftig voor je. Ik begrijp het. Ga lekker zitten en relax.’

Als ik weer naast Hans neerplof zet hij zijn Siem-doe-je-het-rustig-aan-gezicht op.
Ik pak mijn roman uit mijn tas en ik kijk op mijn horloge. Nog bijna twee uur vliegen. Na vier bladzijdes klap ik mijn boek weer dicht en kijk ik om me heen. De meeste passagiers hebben een koptelefoon op en turen naar het scherm van hun iPad of mobiel. Hans kijkt naar de wolken en vult tussendoor een sudoku in. En ik? Ik wiebel op mijn stoel en kijk naar de collega’s van Transavia die met een lach van oor tot oor sandwiches uitdelen en koffie inschenken.
Zonder dat ik het voel aankomen biggelt er een traan over mijn wang. Hans ziet het en hij drukt een kus op mijn hoofd.

‘Dames en heren, jongens en meisjes, hier is uw gezagvoerder. Over enkele minuten naderen wij de luchthaven van Alicante. Het is lichtbewolkt, er staat een zwakke westenwind, en het is zevenentwintig graden.’

Bij het uitstappen geeft de stewardess me een knipoog en zegt tegen mij:
‘Jij? Jij wordt nóóit een passagier.

                                                                       —