HAAGS LOFJE

‘Kijk eens Ellen, naar dit bestek. Alsof ik de la bij mijn grootouders opentrek om de tafel te dekken.’
Naast mij, in museum Slager, staan twee zeventigplussers. De man heeft een wollen, rode sjaal om zijn nek en de vrouw, die blijkbaar Ellen heet, is klein van stuk en draagt donkerbruine enkellaarsjes.

‘Het lijkt wel een foto zoals de lepels me tegemoet glanzen en ik vind het vertederend hoe die vork tegen het lemmet van dat mes rust’, zegt de rode sjaal. Ellen keert haar rug naar het schilderij toe.
Hij vernauwt zijn ogen tot spleetjes. ‘Heb je er niks mee?’
Ze haalt haar schouders op. ‘Dat Haagse tafelzilver doet me denken aan Jan-Pieter, ik was bíjna met hem getrouwd.’
‘Jan-Pieter? Daar heb ik je nog nooit over gehoord.’
‘Kom laten we verder lopen’, oppert Ellen.

De rode sjaal klikt zijn hakken tegen elkaar. ‘Wat heeft Haags Lofje met die Jan-Pieter te maken?’
Ellen slaat haar ogen neer. ‘Jan-Pieter wilde per se op de cadeaulijst voor ons huwelijk een zilveren bestekcassette van Haags Lofje.
‘Tja, een kostbaar, maar wel een duurzaam cadeau, toch?’, mompelt de rode sjaal.
Met haar wijsvinger tikt Ellen tegen haar voorhoofd.
‘Je denkt toch niet dat ik een leven lang zilver ga poetsen? Als ik het zo bekijk, doe mij dan maar het schilderij.’