AUTOMATISCHE PILOOT

‘Siem, sta jij bewust voor de politieke partij waar je altijd op stemt of stem jij net als ik op de automatische piloot?’, vraagt Hans.

‘Het wordt inderdaad tijd dat ik mijn politieke keuze eens onder de loep neem.’

Ik schuif mijn dienblad aan de kant en neem een slok thee.  Op het achtuurjournaal verkondigt Dilan Yeșilgöz, het gezicht van de VVD haar standpunt over het klimaatbeleid. Hans, mijn echtgenoot, zet het geluid van de televisie uit. Mijn gedachten dwalen af naar mijn basisschooltijd. De tijd van Den Uyl, Van Agt en Wiegel. Mijn vader, een verstokt VVD-lid, was in de jaren zeventig kandidaat voor de Tweede Kamerverkiezingen. Een feloranje VVD-poster hing voor mijn slaapkamerraam.  Mijn vader toerde het land rond om campagne te voeren en zijn naam luid en duidelijk te laten klinken. Toen de verkiezingsuitslag bekend werd gemaakt, bleek hij net de boot naar de Tweede Kamer te missen. Dat was slikken voor mijn vader, maar hij bleef trouw aan zijn partij en drukte zijn stempel op de gemeenteraad van Leiden. Ik zie mezelf nog samen met hem achter het VVD-kraampje staan, terwijl ik zoveel ballonnen met het blauw-oranje logo opblies dat ik er duizelig van werd.
Toen ik oud genoeg was om te stemmen, voelde ik me meer thuis tussen de  blauw-witte Penny loafers, collegesjaals en parelkettingen dan de geitenwollensokken, zwart-wit geblokte arafatsjaals en versleten leren jacks.
Dus logischerwijs stemde ik VVD en zoals mijn moeder mij had ingeprent: ‘wel op een vrouw hè.’ Haar bewondering voor Neelie Smit-Kroes, de minister van Verkeer- en Waterstaat werkte aanstekelijk.

Nu zit ik naast Hans op de bank, meer dan twee decennia later. Hans begint: ‘Mijn moeder was wethouder, zoals ik je weleens heb verteld. Ze zat namens de VVD in de gemeenteraad van de Utrechtse Heuvelrug. Ze trok elk jaar naar ’t Turfschip in Breda, voor de VVD-bijeenkomsten.’
‘Mijn vader ging daar ook naartoe. Wie weet hebben ze elkaar ooit gesproken.’
‘Helaas Siem, we kunnen het ze niet meer vragen.’

‘We weten allebei toch wel dat we nog steeds VVD stemmen’, zeg ik terwijl ik nog een keer thee inschenk. ‘Maar weet jij wat zij vinden van accijnzen, stikstofbeleid en onderwijs, om maar wat te noemen?’
Hans schudt zijn hoofd. ‘Om eerlijk te zijn niet Siem.’

We grijpen beiden onze IPad erbij en we duiken in de politieke stemwijzertesten.
Hans gluurt mee naar de uitslag van mijn test. Dan begint hij weer te typen op zijn IPad. Ik kijk hem aan. ‘Wat ben jij ineens druk?’
Er verschijnt een lach op zijn gezicht. ‘Ik ben alvast grijze wollen sokken voor je aan het bestellen. Ze worden morgen bezorgd.’