REANIMATIE

‘Help, er ligt een vrouw op straat. Hier om de hoek, in het steegje.’
Ik verstijf voor een moment bij de luide oproep van de mevrouw in de deuropening van het koffietentje.
‘Wíe kan er reanimeren?’
Mijn stoel schuif ik snel naar achteren en ik vlieg achter haar aan.

Vijf minuten geleden nam ik mijn toevlucht tot dit café op zoek naar rust, koffie en wortelcake.

De procedures bij reanimatie aan boord van mijn KLM flitsen door mijn hoofd.
Door de stromende regen ren ik naar de steeg waar een vrouw op de kinderkopjes ligt. Uit haar instappers steken gele sokken met rode bloemetjes erop. Een jonge man in een windjack met opgerolde mouwen beoefent hartmassage bij het slachtoffer. De aderen op zijn onderarmen zijn gezwollen. Omstanders staan met hun hand voor hun mond te kijken en ik zie bewoners in hun deuropening de reanimatie gade slaan.
‘Waar is de AED?’, vraag ik. Er komt geen reactie.
‘Zal ik het zo van je overnemen?’, vraag ik aan de hulpverlener. In trance gaat hij door.
Het puntje van de tong van het slachtoffer hangt uit haar bebloede mond. Haar ogen zijn half open, maar bewegen niet.
‘Zullen we haar binnen neerleggen?’, vraagt een man aan mij. Hij kijkt naar de loods naast ons, waarvan de deur open staat.
‘Nee, het slachtoffer niet verplaatsen’, antwoord ik. In de deuropening van de loods staan twee blondines. ‘Ik kan eventueel ook reanimeren’, zegt een van de twee. Dan herken ik de twee zussen, ze zaten in het koffietentje aan de tafel achter mij.
‘Waar blijft de ambulance?’, schreeuwt een vrouw met een snik in haar stem.
‘Als je wilt neem ik het nu van je over’, bied ik weer aan de hulpverlener in het windjack aan.
Het gezicht van het slachtoffer is gezwollen en blauw van kleur.

‘Kan ik helpen?, Ik ben verpleegkundige en ik kan reanimeren.’
Ik draai me om en kijk in het gezicht van een vrouw die ik graag aan mijn ziekenhuisbed wens als het nodig is. Vastberaden en zacht tegelijk.

Tegen de jongen in het windjack zeg ik dat de verpleegkundige de hartmassage overneemt. Ik voel dat ik in mijn rol zit als senior purser aan boord van het vliegtuig.

Dan horen we in de verte het geluid waar we naar smachten. De ambulance is in aantocht.
Het geluid van de sirene zwelt aan.
Ik ga op het kruispunt staan en zie de ambulance de hoek om racen. Pal daarachter rijdt een politieauto.
Met mijn armen in de lucht gebaar ik mijn kant op. Als ze er bijna zijn wijs ik naar rechts, waar het slachtoffer ligt.

Intussen is de steeg gevuld met nog meer pottenkijkers.
‘Iedereen weg bij het slachtoffer, behalve degene die reanimeert’, dirigeer ik het boeltje. ‘Weg iedereen, maak plaats voor de ambulancemedewerkers’.

Een ambulancemedewerker legt zijn hand op de schouder van de verpleegkundige. ‘Wij nemen het nu over.’

Ik kijk nog een keer achterom en loop terug naar het koffietentje. In de gang haal ik diep adem, mijn benen voelen aan als een pak watten.

Mijn koffie staat er onaangeroerd bij. Als ik het kopje optil trillen mijn handen. De koffie is steenkoud. De jongen achter de bar geeft me een glas water en even later een nieuwe koffie. Bij mij komen de tranen en ze blijven stromen. Het is typisch Long Covid dat emoties zo hard bij mij binnen komen. Ik probeer geluidloos te huilen. Uit mijn ooghoeken zie ik dat de twee zussen ook weer aan hun tafel zitten.
Aan het tafeltje naast mij hoor ik een jongen zeggen: ‘De politie heeft net schotten geplaatst, nou dan weet je het wel.’ Ondertussen checkt hij zijn mobiel.
Ik vrees nu dat de vrouw is overleden en wil vragen op welke site hij kijkt, maar ik durf het niet en ik voel mijn keel dichtknijpen.

Dan draai ik me om, om aan de twee zusjes te vertellen wat ik zojuist gehoord heb.
Het tafeltje is leeg. Ze zijn weggegaan zonder iets tegen me te zeggen. Ik wil ook weg, maar door de ruiten zie ik dat het stroomt van de regen.
Ik spreek mezelf toe: Iedereen heeft gedaan wat hij of zij kon om de vrouw te redden.

Aan mijn tafeltje staat ineens een van de blonde zussen, gehuld in een kletsnatte regenjas.
‘Ze heeft het gered, ze is bijgekomen in de ambulance.’