‘Fiets naar het zuidoosten op De Arnhemse Bovenweg en sla rechtsaf om op…’
De vrouwenstem van Google Maps wijst mij de weg. Mijn mobiel zit geklemd in een rubberen houder aan het stuur van mijn elektrische fiets. Op het fietspad ligt her en der sneeuwdrab.
Mijn telefoon rinkelt. Op het scherm verschijnt de naam van mijn zwager. Ik rem af, want ik kan niet fietsen en bellen tegelijk. Vlug doe ik mijn wollen handschoen uit om op de groene toets te drukken. Het is te veel geëmmer om mijn mobiel uit de houder te wurmen, dus ik buig ver voorover om het telefoongesprek te voeren.
‘Hé Siem, hoe is het? Wat een lawaai, zit je in de auto?’
‘Nee, ik ben op de fiets.’
‘Ik moest aan je denken Siem. In alle dagbladen staan artikelen over long covid. Wat fijn dat de medici speuren naar verklaringen voor long covid en de symptomen waar jij zo’n last van hebt.’
‘Ja, eindelijk voel ik wat van erkenning en gloort er hoop. Op de gekste momenten heb ik een versnelde hartslag. Ik las in de krant dat dat komt doordat mijn autonome zenuwstelsel is ontregeld.’
Mijn zwager humt geduldig terwijl ik mijn verhaal doe.
‘En ze zijn er nu achter dat long-covidpatiënten rustig moeten sporten en dat ze hun conditie niet kunnen opbouwen. Ik snak naar een behandeling, want ik leef al bijna drie jaar als een bejaarde vrouw.’
‘Ach Siempie toch, heb je nog wel hulp of een vorm van therapie? Je hoeft het niet alleen te doen hè?’
Bij deze zin krijg ik een brok in mijn keel en val ik even stil.
Tring, tring. Een man op een racefiets scheert langs.
Ik sta nog steeds krom voorovergebogen met mijn snufferd op het stuur om te praten in het microfoontje. Het voorwiel van mijn fiets staat op de stoep en het achterwiel op de straat. Al pratend zet ik mijn fiets op de stoep. Ik wiebel en met moeite houd ik mijn fiets overeind.
‘Siem, je hoeft het niet alleen te doen’, herhaalt mijn zwager.
‘Dat is waar’, zeg ik met een hoog stemmetje en ik vecht tegen de tranen. ‘Ik app straks Sytske, mijn contactpersoon van C-support. Zij ondersteunen mensen met long covid. Sytske beurt me altijd weer op. Wacht even, er rijdt een auto mijn kant op. Diegene wil vast de weg vragen.
‘En hier belt net iemand aan’, zegt hij. Ik bel je later terug oké?’
Ik veeg een traan van mijn wang en kijk opzij.
Een rode Fiat 500 draait het fietspad op. Een raam is omlaag en een vrouw met kort blond haar steekt haar hoofd naar buiten. Ze kijkt me geschrokken aan. ‘Gaat het wel met u?’
Ik lach door mijn tranen heen. ‘Ik sta zo voorovergebogen om te bellen. Wat aardig van u, dank u wel.’
De blonde dame zucht van opluchting en ze draait haar Fiat de andere kant van de weg op.
We zwaaien nog even naar elkaar terwijl de woorden van mijn zwager nagonzen in mijn hoofd.
Je hoeft het niet alleen te doen hè?
Mooi geschreven! Knap hoe je over je eigen leven schrijft. Gelukkig zijn er lieve om je heen.
Dank je wel lieve Majorie.
Wat goed dat je je zo goed kan uiten door het op te schrijven. In het ziek zijn kan je heel eenzaam zijn en zonder hoop raak je geknakt. Top dat je de hoop naar je toe schrijft!
Zó fijn dat jij mijn ‘ partner in crime bent ‘ !
We hoeven het godzijdank inderdaad niet alleen te doen !
Wat een aangrijpend verhaal Simone, recht uit je hart.
Ik raak er een beetje ontroerd van.
Ga zo door Simone!!!!
Wat een lieve zwager heb jij Simone, heel bijzonder ! Ik hoop voor jou dat het niet alleen bij zijn bemoedigende woorden blijft. Maar dat zal wel niet, anders had je er niet zo open over geschreven. En de blonde engel in de rode FIAT 500 lijkt haast symbool te staan voor “hulp uit een onverwachte hoek”. Heel mooi zoals je het beschrijft. Echt mooi !!!
Een mooi en ontroerend verhaal. Fijn, dat je zo’n lieve zwager hebt en de blonde vrouw is ook een schat. Prachtig geschreven! 💋
Wat prachtig verwoord, Siem. Je hebt werkelijk een lieve zwager, en hij slaat de spijker op zijn kop. Je staat er niet alleen voor. Het is verbazingwekkend hoe soms uit onverwachte hoeken deze hartverwarmende woorden komen, als een baken van steun in donkere tijden. En die dame in haar Fiat die voor je stopte, haar gebaar getuigt van een zeldzaam soort medemenselijkheid. Het is geruststellend te weten dat er nog mensen zijn die om elkaar geven en bereid zijn een moment van hun tijd te delen om een ander bij te staan.
Lieve Siem, n.a.v. dit verhaal ben ik blij dat ik je vorige week heb gezien en gesproken op De Sluis!
Je hoeft het niet alleen te doen, ook al hoor je me niet vaker dan ik zou willen, je zit in mijn gedachten hoor lieverd! Dikke zoen en liefs ♡
Mooi verhaal! Ik hoef je hierover uiteraard niets meer uit te leggen.