Auteur: SIMONE BECKER

‘Ha schoonheid in de rooie Ferrari.’ Wim grijnst van oor tot oor. Ik sta bij de wasstraat met mijn rode autootje. Mijn zuster noemt het een brommer met een dakje.

Ik overhandig aan Wim mijn autosleutel en werp een blik op mijn klokje. Over tien minuten begint de les bodyshape. Via een sluiproute loop ik in vijf minuten naar de sportclub. Terwijl ik straks hups op de muziek, sopt Wim mijn auto en controleert hij de bandenspanning.

‘Simone, kijk eens achterom’, zegt Wim. Op het pad zie ik hopen zand liggen van wel een meter hoog en er staan rood-witte dranghekken. Niks geen sluiproute vandaag.

‘Oh Wim, ik moet hélemaal omlopen. Als ik maar op tijd ben, want stipt om 9.00 uur begint de bodyshape.’

Ik zet de pas erin alsof ik de trein moet halen. Hollen lukt niet vanwege mijn long-Covid, dan blokkeert mijn lichaam.

‘Tingelingeling.’ Helga fietst opeens naast me en zingt: ‘mijn achterband is wel wat zacht, maar het geeft niet lieve pop, spring maar achterop, spring maar achterop, spríng maar achterop.’

Helga, mijn medesportster, is een 80-plusser die haar benen met gemak in haar nek legt.
‘Spring dan Simone!‘

Blijft die fiets met ons saampjes wel overeind, flitst het door mijn hoofd. Maar ik zie aan haar vastberaden koppie dat ze er alle vertrouwen in heeft.
‘Eén, twee’, en ik spring achterop. We zwieren kriskras over de weg, maar we komen op tijd.

Tijdens de les zitten we met onze rug tegen de muur aan. Al hijgend span ik mijn bovenbeenspieren aan en het voelt alsof iemand naalden erin prikt. In de spiegel zie ik dat mijn hoofd rood aanloopt. Ik spiek naar Helga. Die zit tegen de muur aan alsof ze thuis de Libelle leest.

Op de terugweg trapt Helga gestaag door en zingt weer: ‘mijn achterband is wel wat zacht, maar het geeft niet lieve pop.’
Ze fietst de hoek om bij de autowasstraat. We vliegen bijna uit de bocht en we slingeren van links naar rechts.
‘Whaaa’, gil ik. Wim spuit de velgen van een groene Mercedes schoon. Hij stopt abrupt als hij ons tweeën op de fiets ziet.

‘Dames, het lijkt wel of jullie uit de kroeg komen.’

‘Heb jij hier nog plaats voor?’ Overbuurvrouw Nella staat, met een knol van een oranje dahlia in haar armen, op ons tuinpad. Nella draagt ferme stappers en een gebloemde broek.

Piet, onze tuinman, zet de kruiwagen neer en neemt de dahlia van haar over. ‘Ja natuurlijk, daar vind ik wel een plekkie voor.’

De volgende dag kom ik Nella tegen in de winkelstraat. ‘En hoe staat de dahlia?’, vraagt ze me.

‘Oh, die heb ik niet meer gezien. Piet zal de plant wel ergens hebben gepoot. Nogmaals dank, heel lief.’

Vier weken later. Het is kortebroekenweer. Piet sjouwt achterin de tuin, in zijn afgeknipte spijkerbroek, met zakken uitgerijpte compost. Sanka, onze zwarte kater, strekt zich uit in het zonnetje op de houten vlonder. We horen het sonore geluid van de elektrische maaier van onze achterburen.

‘Piet’, roep ik met luide stem. Hij kijkt op en ik wijs naar de koffie en een plak ontbijtkoek. Op dat moment loopt Nella het pad op. ‘Ik kom kijken of bij jullie de dahlia al boven de grond uitkomt.’ Samen lopen we door de tuin. Waar staat de dahlia? We wandelen naar de voortuin. Geen dahlia te bekennen. En dan beent Nella dwars over het gras naar Piet toe. Ik ga er achteraan.

Ze zet haar handen in haar zij. ‘Piet, wáár heb jij die dahlia gepoot?’ Hij trekt wit weg en houdt zijn mond. ‘Piet?’
‘Die staat bij mij in de achtertuin. Die heb ik toch van jou gekregen?’ Nella kijkt mij aan met zo’n blik van wat moet ik hiermee?

Ze schudt haar hoofd. ‘Ben jij soms de leukste thuis?’ Piet krabt aan zijn driedagenbaardje. ‘Neu, ik dacht LVT.’
‘LVT?’, herhalen wij in koor.

‘Ja’, zegt Piet, ‘leuk voor thuis.’

Met mijn handen op mijn bovenbenen schuifel ik voetje voor voetje naar de overkant.

Marloes legt een hand op mijn schouder. ‘Deze overtocht was heftig voor je hè?’

Ik knik en slik een brok in mijn keel weg.

Een half uur geleden: Marloes komt me ophalen om samen een boswandeling te maken. Ik sta op de stoep te wachten en er stopt een auto vlak voor me. Ik open het portier en er springt een Vizsla uit. Heeft Marloes een nieuwe hond? Ik sta al met één been in de auto, als ik zie dat het de buurvrouw van twee huizen verder is. Ik krijg een kop als een boei. Twee tellen later komt gelukkig Marloes eraan.

Om bij het bos te komen moeten we de snelweg over via een voetgangersbrug. De voorbijrazende auto’s, vrachtwagens en bestelbussen denderen onder ons. Ik krijg een licht gevoel in mijn benen en ik voel de grond niet meer onder mijn voeten. Zwabberbenen, ik heb het vaker als er te veel prikkels op me afkomen. Mijn hart bonst en ik begin sneller te ademen.

Nadat Marloes me gekalmeerd heeft lopen we verder.

Honderd meter verderop gil ik de longen uit mijn lijf. Vlak voor mij op het pad ligt een gladde bruine slang. Marloes legt de engerd meteen vast op haar camera.

’s Middags heb ik een telefonische afspraak met Marianne, mijn reïntegratiemanager. Marianne lijkt me het type vrouw dat inbrekers wegjaagt met een honkbalknuppel.

‘Marianne, ik heb nu al een jaar Long-Covid en boek weinig vooruitgang. Ik moet me gedeisd houden en dat vind ik oersaai.’

‘Siem, in plaats van oersaai kun je ook een fijn en rustig leven leiden.’

‘Je hebt gelijk’, zucht ik ‘en zó rustig is mijn leven nou ook weer niet. Vandaag joeg een gladjakker in het bos me de stuipen op het lijf.’

‘Zag je een potloodventer?’

De telefoon glijdt bijna uit mijn handen van het lachen.

‘Gelukkig kun jij nog lachen’, zegt Marianne nuchter.

‘Het was een slang. Veel enger toch dan een potloodventer?’

Nu lacht Marianne.

‘Misschien, maar oersaai is het in ieder geval niet.

PS: volgens een trouwe lezer is het geen slang, maar een hazelworm. De hazelworm is een bruine, pootloze hagedis, die lijkt op een slang.

Twee dames, met porseleinwitte gezichten en gehuld in dikke winterjassen staan op de stoep ter hoogte van het Griekse restaurant.

Ze turen op hun mobiele telefoon. De zon schijnt en door de wind waaien mijn haren alle kanten op. Ik ben op weg om een kaart op de bus te doen. Naast de dames staan drie tjokvolle boodschappentassen. Bovenop liggen zakken chips.

De felicitatiekaart houd ik tussen duim en wijsvinger goed vast. De dochter van mijn schoonzus heeft een baby gekregen. Een meisje. Ik voel me blij. Zoals ieder kind gaat ook zij haar talenten ontdekken en ontwikkelen. Nieuw leven doet goed.

Op de terugweg passeer ik de dames opnieuw. Ik draai me om en vraag: ‘hi can I help you?’

‘We need a taxi?’, vraagt de grote blonde in het groene winterjack. De andere dame draagt een zwart doorgestikt jack. Ze heeft een piercing in het kuiltje van haar hals, het lijkt op een briljant.

Ik vraag: ‘where are you from?’ Terwijl ik het vraag komt het antwoord al in mij op. Ze zeggen in koor: ‘from Ukraine.’ De blonde wijst naar haar telefoon. Ze typt wat in en laat het mij lezen: wij verzorgen kinderen oncologie. Ik krijg een brok in mijn keel. Ik haal diep adem en laat mijn emotie niet zien. Ze hebben het vast al moeilijk genoeg.

‘Waar moeten jullie naar toe?’, vraag ik in het Engels. Ze laat het adres in Doorn zien.

‘Geen probleem, ik breng jullie. Ik woon hier om de hoek.’ Ik neem een boodschappentas van ze over en met z’n drieën lopen we naar mijn huis.

‘Nice houses.’

Opeens realiseer ik me dat ik twee wildvreemden mee naar huis neem en straks een lift geef. Zoiets doe ik nooit. Even later zitten de dames op de achterbank.

‘The big wood’, zegt de dame met de piercing.

‘Ah, het Grote Bos.’

Ze knikken instemmend en ze vertellen dat ze met vijf groepen volwassenen en zieke kinderen uit Oekraïne hier zijn. Voor de slagboom van vakantiepark het Grote Bos nemen we afscheid.

Die avond zet ik het journaal aan. Kinderen met kortgeschoren haren komen aan in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. Ik herken de twee vrouwen in hun groene en zwarte winterjas. Nieuw leven, denk ik en ik doe een schietgebedje.

Ze pakt de hand van haar vriendin vast. ‘Nou Emma, vertel: het werk, het leven en de liefde.’ Bij het laatste woord gaat haar stem omhoog.

‘Oh, Judith, ik kan geen vent meer zien’, verzucht Emma.

Ik zit aan de meterslange leestafel in De Huiskamer aan de Traaij. In het midden staat een alocasia. Hij tikt zowat het plafond aan. Emma en Judith zitten aan de andere kant van de plant. Alle andere tafeltjes zijn bezet. Aan een van de tafeltjes aan het raam zitten drie corpulente dames. Zo te zien twee zussen van zestigplus met hun moeder van in de negentig. Ze snoepen van elkaars taartjes. Halverwege is de kinderhoek. Daar zie ik kinderen over de vloer kruipen en vaders met een laptop voor zich.

De vriendinnen naast me zijn het meest interessant. Ik gluur om de grote groene plantenpot heen. Mijn pen houd ik losjes vast en ik doe alsof ik op woorden probeer te komen. Mijn schrijfblok ligt voor mijn neus. Die Emma lijkt op actrice Georgina Verbaan. Ze heeft ogen die flirten met alles en iedereen, zoals nu met de jonge ober. Haar vriendin Judith heeft rossige krullen die ze in bedwang houdt met een grasgroene haarklem.

‘Ik ontmoet er zoveel, ik kan ze niet meer uit elkaar houden.’

‘Em, komen al die mannen via zo’n datingbureau?’

‘Het is een datingapp Juut. De één schrijft over wijn drinken bij de open haard en een ander wil een vrouw die net als hij houdt van zeilen en golfen. Laatst had ik afgesproken met ene Frederik en die werkt op de HR-afdeling bij de BAM. In diezelfde tijd kreeg ik ook een appje van een projectmanager met een hele goede kop die óók bij de BAM werkt. Ik dacht: oh jee als ze er maar niet van elkaar achterkomen.’

‘Vertel me over Frederik. Ik zit iedere avond met Remco op de bank. En hij werkt al twee jaar thuis. Iedere ochtend om kwart over elf pakt hij een blikje chocomel uit de koelkast.’

‘Sorry hoor Juut, maar aan zo’n man wil ik niet eens denken. Ik wil leven in de brouwerij.’

Ik ben in gedachten bij mijn eigen ervaringen van meer dan twintig jaar geleden. Toen datete ik via onehello (bestaat niet meer) en had ik tegelijkertijd contact met twee mannen die werkten bij De Wereldomroep (bestaat ook niet meer). Met beide mannen is het nooit wat geworden.

‘Frederik kwam bij mij koffie drinken. Ik opende de koelkastdeur om melk te pakken. Staat hij ineens achter me. Met zijn hoofd op mijn schouder. Weet je wat hij zei?’

‘Gelukkig, jij bent net als ik van de A-merken.’

‘De A-merken?’ herhaalt Judith verbaasd.

‘Ja, Campina, Becel, Heinz en Spa. Die vent begon helemaal te stralen. Toen zei die ook nog: ‘en ik zie in de koelkastdeur een excellente Gran Cru staan.’

‘Wat een kakker Emma.’

‘Even later roert hij in zijn koffie en zegt-ie glunderend dat we voor elkaar gemaakt zijn. Hij zei: ik durf erom te verwedden dat je dezelfde koffiebonen uit blik koopt als ik.’

‘Wat zei je?’

‘Ik koop zakken van een kilo bij de Aldi.’

‘Niet waar, en wat zei hij toen?’

‘Hij verslikte zich en proestte zijn koffie over mijn vloerkleed. Meneer Frederik A-merk heb ik daarna nooit meer gezien.’

De vriendinnen lachen.

‘Emma, een vent die deugt en voor je klaar staat, dat is pas een A-merk.’

Sanka en Vlek, onze katten, kijken me vragend aan. Alsof ze willen zeggen: waarom ben jij op dit uur nog buiten? Ik haal diep adem. Nog een keer doorzoek ik mijn handtas. Het is pikkedonker en bijna middernacht.

Ik gebruik mijn mobiel als zaklamp en schijn in alle zes vakjes. En ik vraag me hardop af ‘waar zijn mijn huissleutels?’ Opnieuw keer ik mijn grote tas binnenstebuiten: flesje water, mini-plu, twee boekjes en een sjaal.

Met een zucht check ik weer de zakken van mijn regenjas. Op een zakdoek en een oud boodschappenbriefje na zijn ze leeg. In ons huis brandt het keukenlicht. Verder is het aardedonker. Hans ligt allang te tukken. De katten cirkelen om me heen.

Ik kijk naar boven. Zal ik Hans wakker maken? Ik ben bang dat hij boos wordt als ik hem wek. En ik hoor hem al zeggen: ‘mindfulness Siem, houd aandacht bij wat je doet.’

In de auto, natuurlijk daar liggen ze vast. Enthousiast schijn ik met het licht van mijn mobiel over de matten en met mijn andere hand tast ik onder de rem en het gaspedaal. Niks. Het dashboardkastje haal ik leeg. Ik kom van alles tegen: een nagelvijl, pennen, muntjes, een zonnebril uit de jaren negentig, routebeschrijvingen, tandenstokers, een potje vitamine C-pillen, tissues en een kleverige lipgloss. Geen sleutels. Er zit maar één ding op, Hans wakker maken.

Ik druk langdurig op de voordeurbel. Het blijft stil in huis. Ik roep luid en duidelijk: ‘Hans, Hans!’ Naast de keukendeur staan lege wijnflessen en Hak-potjes, klaar voor de glasbak. Ik mik met het dekseltje van een van de Hak-potjes tegen het slaapkamerraam. Het belandt in de goot. Hans geeft geen sjoege. Met twee wijnflessen ram ik op de gietijzeren gieter. Het maakt een hels kabaal. Sanka en Vlek maken dat ze wegkomen.

Bij de overbuurvrouw brandt nog licht. Ik sprint erheen en zij weet van wanten, want ze plaatst haar uitschuifladder tegen onze gevel. Het is hoog en ik vind het eng, maar het moet. Ik klauter langzaam naar boven. Op de achtste traptrede durf ik niet verder en geef ik een brul. ‘Hans, Hans wakker worden.’ Door het open raam horen wij hem ronken.

Er blaft een hond op straat. Ik snel ernaar toe. Buiten adem doe ik mijn verhaal aan de buurman die net zijn Deense dog aan het uitlaten is. De buurman klimt tot bovenaan de ladder en hij steekt zijn hoofd door het slaapkamerraam. ‘WAKKER WORDEN.’

Dat is eindelijk genoeg voor Hans om te ontwaken. Even later opent hij versuft de deur. ‘Was jij je sleutels vergeten Siem?’

‘Het spijt me schat.’

Gelukkig vind ik binnen mijn sleutels op hun vertrouwde plek.

‘Siem, alsjeblieft beloof me dat je niet meer overhaast de deur uitgaat.’

‘Dat beloof ik’, zeg ik en ik kijk hem schuldbewust aan.

‘Wil je nog iets drinken, voordat we naar bed gaan?’

‘Ik dacht dat je zou ontploffen van kwaadheid.’

Hans reikt me een half glas Rioja aan. ‘Waarom denk je dat?’

Opeens realiseer ik me dat mijn ex uit zijn vel zou springen in zo’n situatie. Het is al 25 jaar geleden en ik wist toen nog niet eens van de ADD. ‘Herinneringen van vroeger denk ik’ mompel ik in gedachten.

‘Siem,’ zegt Hans, ik vind het niet erg dat je altijd dingen vergeet, maar dat ik niet je ex ben moet je nu echt eens onthouden.’

kinderverhaal

Paula neemt een grote hap van haar beschuit met aardbeienjam. ‘Mm, ik lust er nog wel één mam.’

‘Jij mag even wachten.’ Rustig borstelt moeder het blonde haar van Lisette die keurig stil blijft zitten. Ze weet dat dat moet van mama.

Moeder pakt een lange blonde haarlok beet en zet deze vast met een donkerblauwe strik. ‘Zo, klaar en nu smeer ik weer beschuitjes.’ ‘Ik wil ook een strik’, zegt Paula. Lisette schatert het uit. ‘Haha, dat kan helemaal niet.’ ‘Waarom niet?’, vraagt Paula. ‘Dat weet je best’, zegt moeder. ‘Een strik blijft niet zitten in jouw haar. Daar is het veel te kort voor.’ ‘En toch wil ik een strik.’ Ze slaat met haar vuist op tafel. Op dat moment komt papa de keuken binnen. ‘Je kunt een strik in je veters krijgen,’ bromt papa. Beduusd kijkt Paula op. Lisette begint nog harder te lachen. ‘In mijn veters?’ vraagt Paula. ‘Ja meis, het wordt hoog tijd dat jij zelf je veters leert strikken.’

‘Dat kan ik niet, dat kan ik niet, dat kan ik niet.’ ‘Aaaahh, ik doe het nog één keertje voor,’ zegt papa. ‘Hoe moet dat anders, wanneer je groot bent?’ Paula denkt even na. ‘Dan loop ik gewoon op schoenen met klittenband. Of op van die schoenen waar je zo in kunt stappen.’ ‘Maar je wilt toch graag die paarse sneakers met die witte ster aan? Waar je zo hard op kunt rennen?’ ‘Dat is waar.’ Papa doet geduldig voor hoe je een lus maakt met de ene veter en de andere veter eromheen doet. Nu probeert Paula haar veters zelf te strikken. Het lukt niet. ‘Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet.’ Boos loopt Paula weg.

‘Paula,’ roept Lisette, ‘mag ik je voordoen hoe je je veters moet strikken? ‘Ik ben ook linkshandig, net als jij.’ Ineens ziet Paula hoe het moet. Ze oefent en oefent. En ja hoor, ze kan het. ‘Ik kan het, ik kan het, ik kan het!’ Ze zoent eerst Lisette, dan papa en mama. Apetrots rent ze op haar paarse sneakers naar school.

December 2004

‘Ik hoor mijn mandje roepen’, zeg ik tegen de collega die naast me loopt.

In de vertrekhal op Schiphol liggen de passagiers als ronkende zeehonden over elkaar heen op de grijze zitbanken. Er zijn er zelfs bij die slapen op de grond.

Om de 400 meter staat een kerstboom met goudkleurige ballen en minivliegtuigen.

Samen met mijn collega’s kom ik na een ellenlange vertraging uit Rome terug op Schiphol. We zijn blij dat we mochten landen met deze donder en bliksem.

Mijn collega’s en ik slaan de hoek om naar vertrekhal twee. Daar slapen passagiers op veldbedden. Een man in een rode jurk snurkt zo hard als een beer en dat met zijn mond wijd opengesperd. Ik onderdruk een lach en zie dat mijn collega’s hetzelfde doen.

Op de grote klok in het midden van de hal zie ik dat het 3.15 uur is. Ik kan mijn ene voet niet meer voor de andere zetten. Door de metershoge ramen scheurt de bliksem de inktzwarte lucht in tweeën. Er kan geen kist meer vertrekken. Voordat een kist de lucht in gaat moet er getankt worden. Dat mag nu niet, want met iedere bliksemschicht stijgt het ontploffingsgevaar.

Mijn collega’s zien bleek van vermoeidheid. We lopen door naar de volgende hal. Daar staat op een podium een zetel waar je met zijn drieën op kunt zitten. Hij is van rood fluweel en staat klaar voor de Kerstman die in aantocht is. De zetel is bezet. Er ligt een donkere man op van wel twee meter lang met een scheef hangende kerstmuts op zijn hoofd. Zijn benen bungelen over de armleuning. Hij slaapt met een glimlach op zijn gezicht.

Híj wel.