LEVEN ALS EEN SURINAMER

‘Jij gaat wat?
Siem, is dát jouw voornemen voor 2025?’

Ik strooi nog wat poedersuiker over de laatste oliebollen en ik hou de schaal onder Hans zijn neus.
‘En jij?’, vraag ik, ‘heb jij ook een voornemen voor het komende jaar?’
‘Nee Siem, zo makkelijk kom je er niet vanaf. Even terug naar jouw goede voornemen, verklaar je alsjeblieft nader.’
‘Ik ga leven als een Surinamer.’
‘Wat bedoel je?’
‘In de Volkskrant las ik een interview met Joost Prinsen en Noraly Beyer.

Joost raakte in het prille begin van hun relatie geïrriteerd door hoe Noraly met de tijd omging. Als ze ’s avonds naar hem toe zou komen, wilde hij nauwgezet weten hoe laat, maar daar ging ze steevast niet op in.
Hans trekt zijn wenkbrauwen op.
‘Als Noraly zegt dat ze ’s avonds naar hem toe komt, dan doet ze dat ook, maar ze wil niet worden vastgepind op het precieze  tijdstip.’

Hans neemt een hapje van zijn oliebol. ‘En dat is wat jij wilt doen Siem? De tijd loslaten?’
Ik blaas in de thee en neem een slokje. ‘Noraly zegt: ‘Nederlanders hebben de klok, maar Surinamers hebben de tijd.
Dat klinkt me als muziek in de oren.’
Hans valt achterover op de bank. ‘Siem, ik ken jou niet anders dan dat je uur voor uur inplant en zo de balans vindt in wat je wilt, moet en kan doen op een dag. Volgens mij is de klok voor jou een houvast, omdat je anders alle kanten op schiet.’
Ik laat de woorden van Hans op me inwerken.
‘Ach, de tijd zal het leren’, reageer ik dan.

‘Wat ga jij trouwens doen vanmiddag.’
‘Ik ga de hort op,’ zegt hij.
‘Hoe laat ben je weer thuis?’

Hans geeft me een knipoog. ‘Vandaag nog.’