Ik stap naar binnen en ik zie het direct. Alles staat op een andere plek. De karretjes in de vertrouwde blauwe kleur zijn van een groter formaat. Verder is het zoeken geblazen en vragen natuurlijk. De vragen stel ik aan mensen met voor mij vreemde gezichten. Zo ontspannen mogelijk schiet ik een puisterige jongen aan die bezig is met vakken vullen. ‘Weet jij waar de suikerklontjes staan?’ De knaap zet het meteen op een lopen. Al manoeuvrerend met mijn grote kar door het royale gangpad ga ik er in draf achteraan. Tot twee keer toe passeren we volle vakken met chips in felgekleurde zakken en dan haal ik opgelucht adem als ik de vertrouwde rietsuikerklontjes aantref.
Is het een teken van ouderdom , dat ik ontredderd ronddool in een voor mij vreemde Albert Heijn? Ik probeer de pluspunten van deze winkel te zien. In deze supermarkt bots ik tegen niemand op, zo breed zijn de paden hier, er is een wijnstraat (nu nog een proeverij schiet het door mijn hoofd), het aanbod aan sushi is alsof ik in Tokio ben en er is een hagelslagtappunt. Ja, je leest het goed een hagelslagtappunt van puur tot butterscotch.
Op mijn boodschappenlijstje staat mijn favoriete speciaalbier. Bier Gebrouwen door Vrouwen, Bloesem Blond. Het flesje heeft een zachtroze label met daarop een vlierbloesemboom getekend. Het bier heeft een bloemig aroma en een frisse afdronk. Bij mijn vertrouwde Appie deze week in de aanbieding: 6 halen en 5 betalen. Bij deze Appie is dat niet het geval. Waarom niet? Schouderophalend ga ik naar buiten en ik vervolg mijn weg naar de visboer.
De vrouw van de visboer is, een gezette, blonde jongedame met het hart op de tong. Ze vertelt dat haar dochter vier jaar is geworden. ‘Ze wordt al een grote meid, ze heeft verkering, en ze wil later met hem trouwen. Ook is ze inmiddels op de hoogte dat jongens geen Truusje hebben.’ Mijn mond valt open. ‘Geen Truusje, weet je wel?’, herhaalt ze nadrukkelijk.
Op dat moment weet ik: hier ben ik toch echt te oud voor.