Ze pakt de hand van haar vriendin vast. ‘Nou Emma, vertel: het werk, het leven en de liefde.’ Bij het laatste woord gaat haar stem omhoog.
‘Oh, Judith, ik kan geen vent meer zien’, verzucht Emma.
Ik zit aan de meterslange leestafel in De Huiskamer aan de Traaij. In het midden staat een alocasia. Hij tikt zowat het plafond aan. Emma en Judith zitten aan de andere kant van de plant. Alle andere tafeltjes zijn bezet. Aan een van de tafeltjes aan het raam zitten drie corpulente dames. Zo te zien twee zussen van zestigplus met hun moeder van in de negentig. Ze snoepen van elkaars taartjes. Halverwege is de kinderhoek. Daar zie ik kinderen over de vloer kruipen en vaders met een laptop voor zich.
De vriendinnen naast me zijn het meest interessant. Ik gluur om de grote groene plantenpot heen. Mijn pen houd ik losjes vast en ik doe alsof ik op woorden probeer te komen. Mijn schrijfblok ligt voor mijn neus. Die Emma lijkt op actrice Georgina Verbaan. Ze heeft ogen die flirten met alles en iedereen, zoals nu met de jonge ober. Haar vriendin Judith heeft rossige krullen die ze in bedwang houdt met een grasgroene haarklem.
‘Ik ontmoet er zoveel, ik kan ze niet meer uit elkaar houden.’
‘Em, komen al die mannen via zo’n datingbureau?’
‘Het is een datingapp Juut. De één schrijft over wijn drinken bij de open haard en een ander wil een vrouw die net als hij houdt van zeilen en golfen. Laatst had ik afgesproken met ene Frederik en die werkt op de HR-afdeling bij de BAM. In diezelfde tijd kreeg ik ook een appje van een projectmanager met een hele goede kop die óók bij de BAM werkt. Ik dacht: oh jee als ze er maar niet van elkaar achterkomen.’
‘Vertel me over Frederik. Ik zit iedere avond met Remco op de bank. En hij werkt al twee jaar thuis. Iedere ochtend om kwart over elf pakt hij een blikje chocomel uit de koelkast.’
‘Sorry hoor Juut, maar aan zo’n man wil ik niet eens denken. Ik wil leven in de brouwerij.’
Ik ben in gedachten bij mijn eigen ervaringen van meer dan twintig jaar geleden. Toen datete ik via onehello (bestaat niet meer) en had ik tegelijkertijd contact met twee mannen die werkten bij De Wereldomroep (bestaat ook niet meer). Met beide mannen is het nooit wat geworden.
‘Frederik kwam bij mij koffie drinken. Ik opende de koelkastdeur om melk te pakken. Staat hij ineens achter me. Met zijn hoofd op mijn schouder. Weet je wat hij zei?’
‘Gelukkig, jij bent net als ik van de A-merken.’
‘De A-merken?’ herhaalt Judith verbaasd.
‘Ja, Campina, Becel, Heinz en Spa. Die vent begon helemaal te stralen. Toen zei die ook nog: ‘en ik zie in de koelkastdeur een excellente Gran Cru staan.’
‘Wat een kakker Emma.’
‘Even later roert hij in zijn koffie en zegt-ie glunderend dat we voor elkaar gemaakt zijn. Hij zei: ik durf erom te verwedden dat je dezelfde koffiebonen uit blik koopt als ik.’
‘Wat zei je?’
‘Ik koop zakken van een kilo bij de Aldi.’
‘Niet waar, en wat zei hij toen?’
‘Hij verslikte zich en proestte zijn koffie over mijn vloerkleed. Meneer Frederik A-merk heb ik daarna nooit meer gezien.’
De vriendinnen lachen.
‘Emma, een vent die deugt en voor je klaar staat, dat is pas een A-merk.’