AFGEDINGT

Op de winkelstraat De Traaij lopen rond lunchtijd drie jongens in slentergang voor mij. Ik vermoed dat het studenten zijn van de IVA, het Instituut voor de Autohandel. In Driebergen wemelt het van de IVA-studenten. Je pikt ze er makkelijk uit, vooral omdat de rijkeluisjongens en -meisjes doorgaans strak in het pak zijn gestoken. In dit geval draagt de ene jongen een verkreukeld pak, de ander loopt op suède brogues en de derde draagt een sportjack over zijn pak.
Het verkreukelde pak roept: ‘Ik heb een Mitsubishi Eclipse Cross gekocht voor weinig. En weten jullie ook hoe ik dat heb geflikt? Ik heb enorm afgedingt.’
Ik kan het niet laten en verbeter hem meteen:
‘Het is A F G E D O N G E N.’
De student in het sportjack draait zich al lachend om, wijst naar mij en zegt tegen zijn maten: ‘Mevrouw heb gelijk.’
Ik hoor ze grinniken.

Net als ik lopen de IVA-studenten de slagerij binnen. Daar bestellen ze hun witte broodjes die royaal met vlees worden belegd. Ik vraag om een halve kilo rundergehakt, een dubbele kipfilet, gekookte worst en anderhalf ons beenham. De slager slaat alles aan op de kassa. Afdingen zit ook in mijn bloed en met een knipoog zeg ik tegen de slager: ‘Graag naar beneden afronden.’

Alle drie de IVA-jongens kijken op en steken breeduit lachend hun duim omhoog.
‘Goed afgedingt mevrouw!’