RESIDEREN

Vlak achter mij schiet een mevrouw de delicatessenwinkel binnen. Aan de ene hand heeft ze haar dochtertje van een jaar of zeven. Aan haar andere hand omklemt ze een grote rieten mand.

Haar dochter heeft een lange blonde vlecht. Moeder heeft een net zo blonde boblijn en neerhangende mondhoeken.

Moeder loopt langs mij heen en duwt me omver met de enorme rieten mand. Ik zie dat de mand aan de binnenkant rood-wit geblokt is gevoerd. Ik schud mijn hoofd en merk dat ook mijn mondhoeken naar beneden zakken.

Dan schiet een vrolijke gedachte door mijn hoofd. De reden dat ik hier ben.

‘Wat heeft Mieke vandaag gekookt?’ vroeg mijn man deze morgen. Mieke zwaait samen met haar echtgenoot Ronald de scepter bij delicatessenwinkel Lekker in Driebergen. Ze heeft andijviestamppot met een gehaktbal gemaakt. Mijn antwoord deed mijn man glunderen.

‘Wat moet ik in hemelsnaam voor Louis en Juliëtte meenemen?’ Mevrouw de rieten mand stiert weer langs me heen en tilt een potje tapenade op. Ze kijkt er bedenkelijk bij. Mieke komt aangelopen en trekt ondertussen haar zwarte sloof recht. Ik open mijn mond en voordat ik iets kan zeggen begint de rieten mand te oreren: ‘Ik wil een cadeaupakket voor maximaal € 30,–. En ik heb ongelooflijke haast. Mocht mijn echtgenoot het niet goed genoeg vinden, dan kom ik ermee terug.’

Het meisje heeft met beide handen een doos chocolade vast. De chocolaatjes zijn in de vorm van een kus. ‘Deze wil ik hebbuh’, dreint ze.

Mieke blijft vriendelijk lachen. ‘Mevrouw, we hebben verrukkelijke rosé.’

‘Nee dame, geen rosé, die hebben we aan de Côte te kust en te keur.’ ‘U gaat met vakantie naar Frankrijk?’

‘Nee hoor, wij resideren daar. Aan de Côte, tussen Nice en Monaco. Mijn echtgenoot en ik willen een cadeau geven aan onze Franse vrinden.’

Mieke wisselt snel een blik met mij, trekt haar wenkbrauwen op en zegt: ‘ooooh, zit dat zo.’

Het drammertje met de blonde vlecht doet een duit in het zakje. ‘Wij hebben lekker een huis met een zwembad. En we hebben de zeeeee.’

Ik tuur in de tussentijd naar de fles Lingeparelrosé waar Mieke het net over had. Zou het wat voor mij zijn, vraag ik me af.

‘Mevrouw, vindt u het een idee als ik dan voor uw Franse vrienden een Hollands pakket samenstel. We hebben worst uit Lunteren, huisgemaakte amandelkrullen, biertjes uit de Utrechtse Heuvelrug en zal ik er dan toch die Lingeparelrosé uit de Betuwe bij doen? Hij heeft een lichte bubbel en het is weer eens iets anders dan de Franse rosé.’

De rieten mand slaakt een zucht. ‘Doet u dan maar. Wel héél feestelijk inpakken alstublieft.’ Ze kijkt streng. ‘Wij gaan nu naar de Albert Heijn en binnen een kwartier zijn we terug.’ Ze pakt haar dochter vast bij haar bovenarm en beent de zaak uit.

‘Mensen hebben moeite met keuzes maken en vooral als ze gehaast zijn. Wij geven ze een zetje in de goede richting’, vertrouwt Mieke mij toe nadat moeder en dochter zijn vertrokken.

‘Ai, keuzes maken vind ik ook zo moeilijk’, biecht ik aan Mieke op. ‘Waar zou dat vandaan komen?’

‘Uit perfectionisme’, antwoordt Mieke gedecideerd.

Of omdat het nooit goed genoeg is, denk ik bij mezelf. Gelukkig maak ik mijn man blij met andijviestamp en een bal.