‘Cathelijne, krijg nou wat joh. Wat doe jij hier?’
Met mijn rammelende fietstas vol lege wijnflessen kom ik net op tijd aan bij de Lidl om een gesprek tussen twee blondines op te vangen.
Ik stal mijn fiets voor de glasbak en ik spits mijn oren om te horen waar ze het over hebben. De ene zet grote ogen op en de andere wrikt met samengeperste lippen haar fiets uit het fietsenrek.
Cathelijne, een slanke vrouw schudt haar blonde lokken en hangt twee Albert Heijn-tassen met boodschappen aan het stuur van haar fiets.
‘Ik kocht hier wat spulletjes en deze bloemen’, zegt ze met een zuinig mondje. Demonstratief steekt ze haar hand omhoog waarin ze een bos gele tulpen omklemt. Met haar andere hand heeft ze haar fiets vast. Het is een rood retromodel met een spierwit zadel.
‘Ik kom jou anders alleen maar tegen bij de Appie,’ reageert de vrouw die het gesprek begon.
Van dit gesprek wil ik niets missen. Opzettelijk traag gooi ik mijn wijnflessen in de glasbak. Eén voor één, Simone. Iedere fles houd ik omhoog om te checken of deze groen of bruin is.
Cathelijne kijkt wat gepikeerd. ‘Lucy, de tijden van de Appie zijn voorbij’.
‘Oh, waarom?’ Lucy oogt als een vrouw van niet lullen maar poetsen. Een fris make-uploos gezicht en een kortgeknipt blondgrijs kapsel.
‘Stef zegt dat we moeten bezuinigen.’
Hoor ik nou een snik in haar stem? Of verbeeld ik me dat? Nee hoor, er rolt een traan over haar wang.
Lucy haalt uit de zak van haar lichtroze windjack een verfrommelde zakdoek en reikt hem Cathelijne aan.
‘Stef krijgt een loonsvermindering van wel meer dan vijftien procent. Niks geen jaarlijkse salarisverhoging, winstdeling, dertiende maand. Niet eens vakantiegeld. En dat allemaal door de corona.’
‘Je mag anders blij zijn dat Stef zijn baan nog heeft.’ Lucy klinkt streng terwijl ze dit zegt.
En ondertussen deponeer ik zo voorzichtig mogelijk mijn lege flessen in het ronde gat om maar niks te missen. Quasi geïnteresseerd bestudeer ik een wijnetiket en ik mompel ‘deze pinot noir smaakte verrukkelijk.’
Cathelijne zucht diep. ‘Ik moest een lijstje van hem maken. Opschrijven waar ik op kan bezuinigen. Minder kleren en geen pouilly fumé of sancerre meer, maar de slobberwijn van de Lidl.’
‘ Tjongejonge. Ze hebben hier prima wijn hoor’, sist Lucy.
‘Bij de kaasboer kocht ik altijd schapenkaas met pepertjes erin. Het was een gouden duo met de sancerre. Maar dat mag niet meer van Stef,’ zucht Cathelijne. ‘Veel te prijzig’, zegt ie.
‘Weet je wat ik vind?’ Lucy zet haar beide handen in haar zij.
Ik zet mijn oren op scherp voor het antwoord. Ik sta nu ineengeklemd tussen twee PMD-containers en ik tuur zogenaamd naar de voorbijzeilende wolken.
‘Je mag je wel eens wat minder aanstellen Cathelijne. Je koopt maar een stuk jongebelegen hier bij de Lidl en een pot peperkorrels en je perst die pepers er zelf maar in. En de laatste korrel is dan voor wat meer peper in je reet. Wat denk jij dame?’
Lucy’s hoofd wendt zich plotsklaps in mijn richting. Ik voel me betrapt. Ze lacht me breeduit toe. Ik voel mijn hoofd vuur- en vuurrood worden.
‘Euh,’ stamel ik, ‘de pinot noir is hier verrukkelijk.’